Είναι η Δευτέρα κάθε νέας εβδομάδας σε καραντίνα, μια περίπου πρωτοχρονιά; ΕΙΝΑΙ θα πω εγώ και η μανία μου να φτιάχνω λίστες, να βάζω στόχους και τικ σε ό,τι κάνω. Άλλωστε αφού η Ανάσταση μεταφέρεται, με δική μου πρωτοβουλία μεταφέρεται και η πρωτοχρονιά και guess what, είναι σήμερα!

Πέρασαν 5 μήνες από την πιο άσχημη ημέρα/εβδομάδες της μέχρι τώρα ζωής μου. Μιλάω για τις ημέρες στο νοσοκομείο, όπου και τελικά, έχασα τον μπαμπά μου. Σκέφτηκα πολλές φορές να σας γράψω σχετικά με αυτό αλλά δεν ένιωθα έτοιμη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το πένθος είναι μέσα στη ζωή, πιο μέσα από ότι είναι τα τέλεια ρουζ και οι καλύτερες μάσκαρα.

Σε λίγες ημέρες το 2019 θα είναι παρελθόν και εγώ, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, κάνω τον απολογισμό μου. Το 2019 ήταν η καλύτερη, χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Δεν ήταν απλώς κακή, ήταν η ΠΙΟ κακή. Αλλά σας το ορκίζομαι, δεν θα την άλλαζα με καμία προηγούμενη.

Είναι πια επισημο, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες θα γιορτάζω την ημέρα που έμεινα για πρώτη φορά σπίτι μου.  4 χρόνια πλέον μετά, έχω να δηλώσω με σιγουριά ότι τα χρόνια περνάνε ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ και ότι ακόμα (ω ναι!!) δεν έχω τελειώσει το σπίτι μου. Νιώθω σαν να μπήκα εχθές, σαν να φεύγω αύριο, και στο μεσοδιάστημα “έλα μωρέ, θα το φτιάξω και αυτό”.

Σήμερα κλείνω τρία χρόνια ακριβώς από την ημέρα που έφυγα από το πατρικό μου και μπήκα στο δικό μου σπίτι. Παραδοσιακά λοιπόν, σας γράφω όπως κάθε χρόνο, για το τι έχω μάθει μέχρι σήμερα από αυτήν την εμπειρία.