Σε λίγες ημέρες το 2019 θα είναι παρελθόν και εγώ, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, κάνω τον απολογισμό μου. Το 2019 ήταν η καλύτερη, χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Δεν ήταν απλώς κακή, ήταν η ΠΙΟ κακή. Αλλά σας το ορκίζομαι, δεν θα την άλλαζα με καμία προηγούμενη.

Χωρίς το 2019, δεν θα ήμουν ποτέ αυτή που είμαι σήμερα που σας γράφω, και δεν μπορώ να το πω το ίδιο για τον ανίκτυπο των προηγούμενων 33 χρόνων της ζωής μου. Ανάμεσα στις 365 ημέρες του 2019, υπήρξαν πολλές, καλές και κακές, που έγιναν “save as” στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου και θα ανατρέχω σε αυτές, σε όλη μου τη ζωή.

Παίρνοντάς τα με χρονολογική σειρά, θα θυμάμαι για πάντα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο. Τα αυτοκόλλητα tape στα γόνατα, ο πόνος στο Μέγαρο Μουσικής και η χαρά του τερματισμού. Το ότι είχα τρέξει πρώτη φορά 21 χιλιόμετρα και οι δικοί μου ήταν εκεί και χάρηκαν πολύ μαζί μου. Αυθεντική χαρά, εσωτερική.

Μετά, μια ωραία Πέμπτη, πέφτω και τσακίζομαι και σκίζω το πρόσωπό μου. Και θα σκεφτεί κανείς “σιγά”. Ναι σιγά, αλλά έμαθα με τον πιο ανώδυνο- ευτυχώς- τρόπο πως όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.  Οι ημέρες περνούν- τα σημάδια όχι- και έρχεται το καλοκαίρι και φεύγω για Ιαπωνία. Το πιο διαφορετικό ταξίδι της ζωής μου, οι πιο υπέροχες εικόνες, μια γαλήνη, μια ηρεμία, που με προετοίμαζε για τους χειρότερους μήνες της ζωής μου που ξεκίνησαν τέλη Αυγούστου και δεν ξέρω πότε θα σταματήσουν. Μήνες που με διαμόρφωσαν, με διαμορφώνουν ακόμα και εύχομαι να μην με κάνουν κάτι που δεν θέλω.

Ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με τον χειρότερο καρκίνο και έφυγε από τη ζωή, 3 εβδομάδες μετά τη διάγνωσή του. Είναι όσο φρίκη ακούγεται και τσουπ, η Δανάη μεγάλωσε 10 χρόνια και όλα άλλαξαν, αλλάζουν διαρκώς βασικά. Δέκα είπα; Βάλε είκοσι κυρ Στέφανε.

10 Νοεμβρίου, χαράματα, βρίσκομαι στην Κατεχάκη και παίρνω το πούλμαν που μας πάει στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου. Τρέχω τον πρώτο μου Μαραθώνιο τον οποίο τερματίζω στον χρόνο που θέλω και σε φωτογραφίες, με βλέπω ξανά χαρούμενη.

Τι αντίφαση αυτό το 2019. Αν της έδινα τίτλο, θα ήταν “ποιος να μου πει τι” και δεν το λέω αλλαζονικά, το λέω γιατί το roller coaster είναι ωραίο μόνο στο λούνα παρκ. Στη ζωή σε διαλύει και σε εξουθενώνει και κάπως γίνεσαι κυνικός, ψυχρός και εντελώς λογικός. Και ενώ αυτούς τους μήνες είμαι “υπό διάλυση” ή “υπό κατασκευή”, κατά “μισογεμάτο και μισοάδειο”, κοιτάζοντας τα social media μου, ξεγελάω ακόμα και εμένα. Και αυτό είναι kind reminder για να θυμάστε ότι η πραγματικότητα στα social media είναι πολύ μα πάρα πολύ ωραιοποιημένη (αν και προσωπικά, αυτόν τον καιρό με βοηθάει να ωραιοποιώ τη ζωή μου, με τραβάει να σηκωθώ κάπως, να βάλω φίλτρο και να τα δω διαφορετικά. )

Είναι το τέλος μιας εποχής. Και κάπως νιώθω τυχερή που το σύμπαν, με βοηθάει σε αυτό και δεν ξεκινάει μόνο καινούργια χρονιά, αλλά καινούργια δεκαετία.

Σας εύχομαι να είστε τυχερές, μυαλωμένες όπως θα έλεγε και ο μπαμπάς μου, και να σκέφτεστε πως και τα πιο δύσκολα στη ζωή, αν τα αποδομίσετε και τα επεξεργαστείτε, έχουν να σας μάθουν ουουου.

Δεν θα είμαστε για πάντα εδώ, ευτυχείτε. 😉