Είναι πια επισημο, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες θα γιορτάζω την ημέρα που έμεινα για πρώτη φορά σπίτι μου. 4 χρόνια πλέον μετά, έχω να δηλώσω με σιγουριά ότι τα χρόνια περνάνε ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ και ότι ακόμα (ω ναι!!) δεν έχω τελειώσει το σπίτι μου. Νιώθω σαν να μπήκα εχθές, σαν να φεύγω αύριο, και στο μεσοδιάστημα “έλα μωρέ, θα το φτιάξω και αυτό”.
Φέτος ωστόσο, τα πράγματα είναι λίγο, δλδ πολύ διαφορετικά. Τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου με έκαναν να δω έστω και προσωρινά, τη ζωή μου αλλιώς. Δεν θέλω να αναβάλω ξανά τίποτα και ταυτόχρονα αναζητώ την χαρά όπως η Βίδα την μπάλα, δλδ με μανία. Και έτσι, βρέθηκα να αλλάζω τη διακόσμηση, να βάφω επιτέλους τον τοίχο που ήθελα και που βλέπετε στη φωτογραφία, να ενισχύω τον καναπέ και αν όλα πάνε καλά και ο ενθουσιασμός μου δεν με εγκαταλείψει, φέτος θα ανάψω και τζάκι.
Πάμε όμως στα πιο πρακτικά ζητήματα, αυτά που μας δυσκολεύουν να κάνουμε την κίνηση, είτε αυτή είναι μετακόμιση, είτε οτιδήποτε άλλο, από μια γνώριμη κατάσταση σε μία καινούργια. Διάβαζα πρόσφατα μια μελέτη, που έλεγε ότι είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με τη ρουτίνα μας, που ακόμα και αν καποιος υπέγραφε ότι αλλάζοντάς την, κάτι θα είναι καλύτερο, θα διστάζαμε. Αυτό το λέω γιατί μου πήρε πολλά χρόνια να νιώσω έτοιμη να φύγω από το πατρικό μου, και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, πάλι θα μου έπαιρνε 29 χρόνια να το αποφασίσω.
Αλλά κρατήστε το παραπάνω συμπέρασμα γιατί έχει εφαρμογή και σε άλλους τομείς της ζωής μας, συναισθηματικά και πρακτικά. Σας το έγραφα και τις προηγούεμενες χρονιές, και το διαπιστώνω ακόμα. Πριν μπω στο σπίτι μου, έτρεμα στη σκέψη του να κοιμάμαι μόνη μου σε ένα ολόκληρο διαμέρισμα. Βλέπετε πριν φύγω, ήμουν 28 χρονών μουλάρα και κοιμόμουν στο πατρικό μου με την πόρτα ανοιχτή, μην με ρωτάτε γιατί. Και ενώ δεν το παίζω γενναία (έχω και το βιδάκι που ζωή να ‘χει, ειναι θορυβώδες), αυτό που τώρα με τρομάζει πιο πολυ στο σπίτι, είναι να με πάρει ο ύπνος στον καναπέ, μην με ρωτάτε ούτε εδώ γιατί.
Σήμερα, από το “σπιτι μου”, πιο πολύ απολαμβάνω το “μου”. Απολαμβάνω που εχω αποκτήσει τα δικά μου χούγια, τον δικό μου τρόπο να τακτοποιώ τα πράγματά μου (plot twist, δεν τα τακτοποιώ και πολύ), τα δικά μου αγαπημένα έλαια για να μυρίζει το σπίτι (περγαμόντο και τριαντάφυλλο από Apivita), τον δικό μου τρόπο να απλώνω και να σιδερώνω τα ρούχα και πολλά άλλα που θα γέμιζαν το post αυτό.
Για να καταλήξω σε αυτό που θέλω να σας πω: Μην φοβάστε. Είτε πρόκειται να αλλάξετε σπίτι, δουλειά, ρούχα ή φλλο, ποτέ δεν θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Πάντα θα υπάρχει ένα “κι αν”, και εγώ σας λέω τολμήστε τα πάντα, γιατί κι αν δεν;
Σας φιλώ 🙂
