30 Ιανουαρίου 

Σας το λέω αλήθεια, αν με γνωρίζατε τις τελευταίες ημέρες σίγουρα δεν θα θέλατε να μετακομίσετε μαζί μου. Είμαι σε τρομερή ένταση, από αυτή την ένταση που σε ακινητοποιεί και ενώ φαίνεται ότι τρέχεις και δεν φτάνεις, απλώς δεν φτάνεις.  Έχω απηυδήσει με το πόσα άχρηστα αντικείμενα υπάρχουν στο σπίτι και προσπαθώ να τα δώσω στους κατάλληλους ανθρώπους, εκεί που θα βρουν την αγάπη που τους στέρησα κλείνοντάς τα σε κούτες. Ακούγεται πάρα πολύ αστείο και αντιφατικό με εμένα αλλά σήμερα έλεγα χαριτολογώντας ότι θα ασπαστώ τον μινιμαλισμό (ενώ είμαι περικυκλωμένη από κούτες με αντικείμενα) αλλά κάπως νιώθω δεν θέλω άλλο να αγοράζω ασύστολα, με μοναδικό κριτήριο να μου αρέσει κάτι.  Απέχω πολύ από το να αντέχω να έχω ρούχα και καλλυντικά μετρημένα στα δάχτυλα αλλά σας υπόσχομαι ότι θα καταναλώνω λιγότερο και πιο συνειδητοποιημένα.

Σε άλλα νέα, εχθές το Βιδάκι είχε μια άτυχη στιγμή, και ενώ έπαιζε μπάλα, η μπάλα χτύπησε σε τζαμαρία και η Βίδα δεν την είδε και η γλυκιά μου τρόμαξε πάρα πολύ. Σήμερα δούλευα από το σπίτι και την είχα να την πασπατεύω και σκέφτομαι τι περίεργο που και εκείνη μετακομίζει, αλλάζει πάρκο, γειτονιά και δεν έχει ιδέα.  Λες και εγώ έχω.

25 Ιανουαρίου

Εχθές δεν έγραψα αλλά να ‘μαι σήμερα, να συνεχίσω.

Δεν είναι περίεργο που ασχέτως την ώρα που θα ξυπνήσω, πάντα καταλήγω να βιάζομαι και να αργώ;

Επίσης, κάπως κοίταζα για νυφικά και ρε παιδιά, γιατί δίνουμε ΤΟΣΑ λεφτά σε ένα φόρεμα που θα φορεθεί για μία ώρα; Είναι ρητορικό το ερώτημα.

Σε άλλα νέα, ξέχασα να σας πω για το θέατρο που είδα, την καρδιά του σκύλου, με τον Σερβετάλη. Μου άρεσε πάρα πολύ, και ενώ έχουν περάσει μέρες, το σκέφτομαι ακόμα.

Η μετακόμιση πάει πολύ καλά, αν σκεφτεί κανείς πως δεν πάει πουθενά. Με άλλα λόγια δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα και εγώ είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα μπουν σε κούτες που θα κλείσουν μόνες τους. Αν έχετε να μου δώσετε tips, please do.

Εντωμεταξύ είμαι αποφασισμένη να μην πάρω μαζί ό,τι έχω μαζέψει τόσα χρόνια, κοινώς να κάνω φοβερό ξεσκαρτάρισμα και ρε παιδιά τι δύσκολο, να δω καθαρά ότι δεν χρειάζομαι όλες αυτές τις αποχρώσεις κραγιόν, δεν φοράω όλες αυτές τις παλέτες σκιών.

Ακούγεται χαζό, είναι κι όλας, αλλά νιώθω άδεια χωρίς όλη μου την πραμάτεια σαν οτο αφήνοντάς την πίσω, αφήνω ένα κομμάτι μου. Λες και είμαι η πραμάτεια μου, και ενώ δεν είμαι τα αμέτρητα κραγιόν μου, είμαι η ελπίδα και η σιγουριά που μου έδινα ότι “αυτό μου λειπει”, σε καθε ένα από αυτά.

23 Ιανουαρίου 

Δεν έχω ξαναμετακομίσει ποτέ. Όταν έφυγα από το σπίτι που μεγάλωσα, ήρθα εδώ, με καινούργια έπιπλα που ήρθαν κατευθείαν σπίτι από όπου τα είχα παραγγείλει. Δεν είναι αυτό ελαφρυντικό στην άγνοια και τη χαλαρότητα που έχω απέναντι στην προσκείμενη μετακόμιση; Είναι.

Σήμερα πήγαμε στην καινούργια γειτονιά για κάποια διαδικαστικά και γυρνώντας πέρασα και από το σπίτι που μεγάλωσα, πριν καταλήξω στο σπίτι που ζω τα τελευταία 9 χρόνια, που είναι άδικο να μην είναι και αυτό “σπίτι που μεγάλωσα”. Με γρήγορους υπολογισμούς, περισσότερο μεγάλωσα από τα 28 μου μέχρι τα 37 που είμαι τώρα, παρά τα πρώτα 28 χρόνια της ζωής μου. Και είναι αυτός ο @%^& ωροσκόπος, που με κάνει συναισθηματική και μελαγχολώ που φεύγω από το σπιτάκι μου. Θυμάμαι όσα έζησα εδώ, τα όμορφα, τα άσχημα, τα “πιο ωραία μου χρόνια” και ξέρετε κάτι; Συγκινούμαι γιατί μόλις συνειδητοποίησα ότι με έναν άτυπο τρόπο, όταν ήταν να πάω να μείνω μόνη μου πρώτη φορά, να αφήσω το “σπίτι που μεγάλωσα” σας έγραφα και τότε ημερολόγιο, κι ας μην το καταλάβαινα. Έγραφα πόσο το θέλω και πόσο φοβάμαι και έτσι αισθάνομαι και τώρα. Ξαφνικά, κάθε μα κάθε λεπτομέρεια του σπιτιού “μας συνδέει” και εγώ σε ρόλο drama queen, σκέφτομαι ακόμα και για τα κρεμασμένα ρούχα των από πάνω “πόσες φορές ακόμα θα τα έχεις στη θέα σου;”

Άραγε έτσι νιώθουν οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν πολύ;  Άραγε ξεχνάμε ποτέ τις θέες από τα σπίτια που μεγαλώσαμε;

22 Ιανουαρίου 

Σήμερα η φίλη η Μαρία μου είπε πως η αγαπημένη της ατάκα ανήκει σε έναν φωτογράφο που είχε πει πως πρέπει να σταματήσουμε να παρατηρούμε και να αρχίσουμε να ζούμε ή κάπως έτσι, εγώ έτσι το συγκράτησα πάντως και αυτή τη στιγμή σταματώ να παρατηρώ την ακαταστασία γύρω μου, την Βίδα που δεν λέει να κάτσει στη θέση της, σταματώ να παρατηρώ ότι έχω ένταση. Βασικά ποιον κοροϊδεύω; Δεν έχω ένταση. Έτσι μάθαμε να λέμε χρόνια τώρα, έτσι πείστηκα και εγώ, ότι είναι η Δανάη που έχει νεύρα, η Δανάη που θυμώνει. Ίσως γιατί αυτό είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο από τους τρίτους. Αν είσαι στεναχωρημένη, αν έχεις άγχος,  αν έχεις αγωνία, αν έχεις πληγωθεί με κάτι, μπορεί οι άλλοι να έχουν ευθύνη κι αν δεν έχουν, νιώθουν ότι “πρέπει κάτι να κάνουν”. Ενώ αν έχεις νεύρα; Αν είσαι θυμωμένη; Απλώς σε αφήνουν σε ησυχία, “μέχρι να της περάσει”.

Υ.Γ. Σήμερα με τη Μαρία πέρασα πολύ ωραία. Να έχετε γύρω σας ανθρώπους που να σας ακούνε και σας συναισθάνονται.

21 Ιανουαρίου δεν είναι μια κλασική ημερομηνία που ξεκινά κανείς να γράφει ημερολόγιο, έχουν περάσει και 2ο μέρες από την πρωτοχρονιά αλλά έστω ότι αγνοούμε το 2 μπροστά και ξεκινάμε τη νέα χρονιά σήμερα.

Έχουν συμβεί τόσα από όταν έγραψα online ημερολόγιο. Με τυχαία σειρά:

Πήγα ένα φανταστικό ταξίδι στο Βιετνάμ.

Ι said yes.

Ξεκίνησα και συνεχίζω να διαβάζω ένα πολύ ωραίο βιβλίο.

Έφυγε από τη ζωή μια αγαπημένη θεία.

Μετακομίζω!

Θα ξεκινήσω από το τελευταίο, γιατί τα δυσάρεστα είναι αυτά που μου δημιουργούν πάντα την ανάγκη να γράφω. Συνειδητοποιώ ότι από όταν έφυγε ο μπαμπάς μου, ξαναφεύγει με κάθε νέο φευγιό. Το ξαναζώ – pun intended. Και παρατηρώ ότι οι άνθρωποι έχουμε φοβερή ανάγκη να μιλάμε για αυτά και το κάνουμε τόσο ατσούμπαλα. Ο άλλος κλαίει τον χαμό του δικού του ανθρώπου και σαν σειρά στον φούρνο, έρχεται κάποιος άλλος, μπαίνει μπροστά αγνοώντας τύπους και ευγένειες και απαιτεί να εξυπηρετηθεί, εν προκειμένω να ακουστεί.

Το βιβλίο που διαβάζω σχετίζεται με το πένθος και είναι φοβερό πώς όσοι έχουμε πενθήσει, έχουμε κάνει τις ίδιες παρανοϊκές αλλά τόσο ανθρώπινες σκέψεις. Ένα γρήγορο παράδειγμα: “Αν πέθανε 14:30 ώρα Ελλάδας, στη Γαλλία ήταν 13:30 άρα ζούσε ακόμα.”

Από την άλλη, στο Βιετνάμ θα είχε πεθάνει νωρίτερα. Το ταξίδι αυτό θέλω να σας το διηγηθώ μέρα- μέρα, θα μείνουμε όμως λίγο παραπάνω στη μέρα που είναι ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ.

Έγραψα ότι μετακομίζω, ενώ εννοώ “μετακομίζουμε”. Αυτό το “με” του πληθυντικού, άραγε να βγαίνει από το “με τον άλλον”;