Σήμερα ξεκινάει ο μήνας των γενεθλίων μου και αυτό από παιδί με έκανε να ανυπομονώ για την ημέρα που θα πήγαινα σχολείο με γλυκά, θα έτρωγα όλη μέρα από το κουτί που προοριζόταν για όλους τους συμμαθητές, το βράδυ θα έσβηνα τούρτα και πιο αργά θα πηγαίναμε στην Pizza Hut.

Βασικά όχι, αυτό το κάναμε μετά τις γυμναστικές επιδείξεις κάθε χρονιάς.

Anyway, σήμερα, αρκετά χρόνια μετά από το Δημοτικό, η 1η Νοεμβρίου έχει ζέστη, εγώ είμαι σε φάση εσωτερικών αναζητήσεων και όταν μου συμβαίνει αυτό γράφω. Σας έχω πει ότι γράφω ημερολόγιο από όταν ήμουν 12 ετών; Ε σήμερα λοιπόν σκέφτηκα, μην είναι ο Νοέμβριος ο μήνας που θα κρατήσω online ημερολόγιο;

To ονομάζω Daily Dose Of Drama γιατί ναι, περί αυτού πρόκειται. Εδώ θα γράφω όσα μικρά ταλαιπωρούν το μυαλό μου. Και θα κλείνω πάντα με το ότι είμαι τυχερή και σε αυτή τη φάση της ζωής μου, αυτά είναι τα δικά μου δράματα.

enjoy <3

30 Νοεμβρίου

Ο Νοέμβριος φτάνει στο τέλος του και σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ, στο daily dose of drama μου, που με έκανε να θυμηθώ πόσο αγαπώ να γράφω, πόσο αγαπώ το blog. Γράφοντας εδώ καθημερινά, θυμήθηκα κι άλλα και έμαθα καινούργια πράγματα.

1. Ασχολούμαι πολύ με τους γύρω μου και με απασχολεί πολύ το “μήπως με παρεξηγήσουν”. Σήμερα με πολλή χαρά απάντησα σε κάτι και σκέφτηκα “πω θα με πάρει για κομπλεξική” και αμέσως αποφάσισα ότι “δεν πειράζει”. Μακάρι αυτό να το κρατήσω και τον Δεκέμβριο.

2. Άλλος ένας μήνας που δεν διάβασα ούτε σελίδα από λογοτεχνικό βιβλίο, δεν άκουσα podcast στα ιταλικά για να τα θυμηθώ, δεν πέρασα χρόνο με τη Βίδα στο βουνό, δεν έφτιαξα μια καινούργια συνταγή, δεν φόρεσα τα καλλυντικά που κρατάω “για καλά”, δεν πλήρωσα τους λογαριασμούς στην ώρα τους. Όλα τα παραπάνω, τα μεταφέρω όπως είναι για τον Δεκέμβριο.

3. Απαντάω και αυτό πολλές φορές είναι χαζό. ‘Εκατσα και έκανα κουβέντα με υπάλληλο στο αεροδρόμιο που ήταν αγενής, προσπαθώντας να την πείσω για την αγένειά της. Βασικά να, κατάλαβα ότι έχω ανάγκη να με υποστηρίξω, να πω στο μικρό παιδάκι μέσα μου που τρώει merenda, ότι δεν χρειάζεται να φοβάται, εγώ είμαι εδώ.

4. Μπορεί να έχεις κόβιντ και να βγάζεις αρνητικά τεστ. Κρίμα να συμβαίνει αυτό πριν από μαραθώνιο, ακόμα πιο κρίμα να κολλάς και άλλους.

5. Αυτά που λέμε/συμβουλεύουμε τους άλλους, είναι αυτά που θα θέλαμε να πούμε στον εαυτό μας αλλά δεν μας ακούμε. Είναι δε φοβερό, να έχετε έναν φίλο με το ίδιο όνομα με εσάς. Δοκιμάστε το και κάθε φορά ξεκινήστε να μιλάτε λέγοντας το όνομά του στην αρχή. Όσα ακολουθούν είναι όσα θα θέλατε- έχετε ανάγκη να ακούσετε. (Υ.Γ. Δανάη σε ευχαριστώ για τις κουβέντες μας)

6. Το Παρίσι είναι υπέροχο κάθε εποχή του χρόνου αλλά αν σχεδιάστηκαν για να στολίζονται Χριστουγεννιάτικα και να έχουν κρύο.

7. Οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί και αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους, είναι κομμάτι μας. Αυτό το συνειδητοποίησα γράφοντας κάπου για την αγένεια, και όχι δεν είμαι αγενής με κανέναν, εκτός από έναν: τον εαυτό μου!

Όλα τα παραπάνω είναι γραμμένα με ό,τι να ‘ναι σειρά. Και αυτό είναι το τελευταίο που έμαθα γράφοντας, ότι δεν χρειάζεται να είναι όλα σε σειρά για να είναι οκ. Αφεθείτε!

Και τώρα τον Δεκέμβριο τι;

29 Νοεμβρίου

Γύρισα ξανά, σαν να μην είχα φύγει. Από όλο το ταξίδι ξέρετε τι θα άλλαζα; Τις δύο προσγειώσεις που λόγω του ότι δεν έχω συνέλθει πλήρως, μου προκάλεσαν αδιανόητο πόνο στα αυτιά και ακόμα και τώρα, ώρες μετά την άφιξή μου, ακούω dolby. Το πρώτο πράγμα που ανυπομονώ να κάνω όταν επιστρέφω από ταξίδι είναι μπάνιο με scrub. Το δεύτερο, να αδειάσω τη βαλίτσα μου- δεν αντέχω να την έχω μέσα στη μέση για μέρες, όπως και το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μόλις περάσει η πρωτοχρονιά θέλω να το ξεστολίζουμε, σαν έμπρακτη απόδειξη επιστροφής στην κανονικότητα.

Μου αρέσει που όταν είμαι εκτός, αυτά που με προβληματίζουν εντός, παίρνουν άλλη διάσταση. Βλέπω αυτά που έγραφα εδώ αρχές Νοεμβρίου και σκέφτομαι τώρα πόσο δεν με ένοιαζαν όταν το μυαλό μου ήταν απασχολημένο με άλλα πράγματα, με άλλες εικόνες. Άραγε αυτή είναι η πραγματική διάσταση των πραγμάτων;

Θυμάμαι παλιά έλεγα δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε/σκάμε για πράγματα που αλλάζουν αν απλώς (??) αλλάξει ένα από τα κομμάτια της ζωής σου. Εννοώ, δεν πρέπει να σκας και πολύ για τον παράξενο συνάδερφο γιατί αλλάζοντας δουλειά δεν θα είναι πια κομμάτι της ζωής σου. Δεν εννοώ πως η λύση είναι να αλλάξεις δουλειά αλλά το γεγονός ότι δεν είναι κομβικό κομμάτι της ζωής σου, πρέπει να αφαιρεί από τη δύναμή του και τον χρόνο που του αναλογεί στο μυαλό σου. Το ίδιο ισχύει και με τον αγενή γείτονα και τα περισσότερα “προβλήματα” που τρώνε το μυαλό μας καθημερινά.

Σήμερα παρήγγειλα ένα βιβλίο και ανυπομονώ να το πάρω, να μην το διαβάσω ούτε αυτό.

28 Νοεμβρίου 

Γαμώτι μου, εχθές δεν είχα κουράγιο να γράψω και έτσι δεν ήμουν όσο συνεπής ήθελα.

26 Νοεμβρίου

Θέλω να μετακομίσω στο Παρίσι να τρώω κρουασάν όλη μέρα και το βράδυ να επιστρέφω σπίτι φουσκωμένη από το φαγητό. Αυτό συμβαίνει τώρα- έχω φάει τόση ζάχαρη που ο οργανισμός μου εχει υποστεί σοκ. Από το πρωι κάναμε πάρα πολύ ωραίες βόλτες, πεζοί και με ποδήλατο. Σήμερα έχει πάρα πολύ κρύο και εχω στις τσέπες αυτά τα φακελάκια που βγάζουν ζέστη, και ζεσταίνεται το μέσα μου-σας τα προτείνω αν κρυώνετε εύκολα και αν ετοιμάζετε ταξίδι σε κρύο προορισμό.

Το βράδυ φάγαμε σε ένα μαγαζί που είχαμε κάνει κράτηση και εγω από λάθος είχα ακυρώσει, ο θεός με λυπήθηκε και μας βρήκαν άλλο τραπέζι γιατί θα μέναμε νηστικοί 7 άνθρωποι.

Να σας πω κάτι οξύμωρο. Μισω οτιδήποτε έχει πάνω του το big Ben ή τον πύργο του Άιφελ, μπλούζες, αναμνηστικά, δεν μπορω να τα βλέπω. Μπορώ να βλέπω όμως με τις ώρες τον πύργο του Άιφελ να αναβοσβήνει κάθε ακριβώς και να βγάζω ξανά και ξανά φωτογραφίες, σαν να τον βλέπω πρώτη φορά. Είδατε που τελικά το να μην έχεις καλή μνήμη έχει και τη συναρπαστική του πλευρά;

25 Νοεμβρίου

Σήμερα η ημέρα ξεκίνησε με ενα ξυπνητήρι που δεν θα χτυπαγε καθώς ρυθμίστηκε για Δευτέρα πρωί. Ευτυχώς η ανάγκη μου για έλεγχο με έκανε να βάλω και εγώ ξυπνητήρι, λίγα λεπτά αργότερα. “Για καλό και για κακό”, που έλεγα μικρή και με πείραζε ο μπαμπάς μου “για καλό ή για κακό;”

Συνεχίσαμε με την πόρτα του γκαραζ που δεν άνοιγε και έχοντας φτάσει στο αεροδρόμιο πια, στον ελεγχο των χειραποσκευων, μου ειπαν ότι εχω μαχαίρι στην τσαντα μου. Προσπαθησα να θυμηθώ έναν καλό λόγο που με έκανε να παρω μαχαίρι στην τσάντα, λεω δεν έχω κανενα μαχαίρι, αλλα συνεχισαν να ψαχνουν. Ο κύριος στην οθόνη ήταν πολύ σίγουρος και λεει στον όρθιο συναδερφο του που ειχε βγάλει έξω όλα τα καλλυντικα μου και τα επεξεργαζόταν ενα-ενα “πες της οτι εχει μαχαίρι, να το βγάλει”. Ημουν σουπερ αγχωμένη γιατί με το ξυπνητήρι που θα χτυπούσε τη Δευτέρα, φτάσαμε αργοπορημένα στο αεροδρόμιο και τώρα αυτό σκεφτομουν πως ήταν ικανό να μας κάνει να χάσουμε την πτήση. Ο κύριος αυτός λοιπόν επέμενε οτι εχω μαχαίρι, και θα το παραδεχτώ, χάρηκα πάρα πολύ όταν διαπίστωσε πως μαχαίρι δεν είχα, είχα τσιμπιδακι φρυδιων που παντα παιρνω μαζί μου και μια χαρά επιτρέπεται. Αυτά από το αεροδρόμιο Α ΤΙ ΛΕΩ, ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ. Είμαστε στη σειρά για επιβιβαση, είναι μπροστά μου ένας άντρας και οι γυναίκες στον ελεγχο κοιταζονται και λεει η μία στη δεύτερη, πρόσεχε. ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΧΕ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ. Σοκ, και ακομα πιο σοκ οτι το αντιμετωπισαν σαν να ειχε ψευτικες βλεφαρίδες, δλδ κλαιν, το διαβατηριο δεν ειναι δικό σας, περαστε στο πλάι. Άραγε τι συνέβη μετά;

Φτάνοντας στο Παρίσι φάγαμε five guys που προσωπικά πεθαίνω για τις καυτερές πατάτες, πήγαμε βόλτα στο Marai και τώρα το βράδυ φάγαμε σε γαλλικό μπιστρο. Είναι η 5η φορά που έρχομαι εδώ, την τελευταία φορά είχα τρέξει εδώ Μαραθώνιο και ενω η διαδρομή περνούσε από παντού, εγω δεν θυμάμαι τίποτα.

Μπορεί να μη θυμάμαι μέρη, θυμάμαι όμως συναισθήματα.

Κάθε φορά που βλέπω πινακίδα pieton, που είναι ο πεζός, σκέφτομαι τον μπαμπα μου, έτσι με έλεγε μικρή όταν ήμουν επειδή περπατούσα και δεν κουραζόμουν.

Είναι όλα στολισμένα και φωτισμένα και δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο μέρος για να περνάω τα γενέθλιά μου.

24 Νοεμβρίου

Λίγα πράγματα είναι τόσο άδικα όσο το ότι έχουμε γενέθλια μόνο μια φορά τον χρόνο.

Η ημέρα μου ξεκίνησε λαμβάνοντας γράμμα που είχα γράψει στον εαυτό μου με στόχο να παραλάβω σημερα- όχι κανονικό γράμμα, email, στο futureme. Είναι ένα site που γράφεις στον μελλοντικό σου εαυτό και δηλώνεις ποια μέρα στο μέλλον θέλεις να παραλάβεις το γράμμα σου. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τα περσινά μου γενέθλια!

Τώρα πάμε να φάμε και να σβήσουμε κεράκια και η μαμα μου και εγώ. Τι περίεργο που εγώ γίνομαι 37 και εκείνη 73.

Σας έχω πει ότι νιώθω φοβερά άβολα όταν μου τραγουδανε με την τουρτα; Το να τραγουδάω και εγώ μου φαίνεται άβολο, το να στέκομαι χωρίς να τραγουδάω αγένεια, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και κάθε φορά σκέφτομαι την ευχή που θα κάνω και καμιά δεν μου φαίνεται αρκετά καλή για “γενεθλιακή”.

Σε άλλα νέα αύριο το πρωί φεύγω ταξίδι και θα σας πάρω μαζί με το ημερολόγιο.

Τι πλάκα που θα είχε να κανονίζαμε meet up. Δεν έχουμε κάνει ποτέ και αγχώθηκα και μόνο που το έγραψα αλλά θα είχε ενδιαφέρον. Πού θα πηγαίναμε αραγε;

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ και φέτος και όλα αυτά τα χρόνια και για τις τόσο τρυφερές ευχές σας! Η online παρέα σας είναι και offline και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή για αυτο!

23 Νοεμβρίου 

how old are you

Καλέ αλήθεια τώρα, σήμερα είναι το τελευταίο μου βράδυ ως 36 ετών; Πότε μεγάλωσα τόσο! Σοκάρομαι που η μαμά μου με είχε κάνει ήδη στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα, βασικά δεν σοκάρομαι, σκέφτομαι όμως το εξής: παιδιά παιδιών είμαστε. Που επειδή μας γέννησαν, πήραν ρόλο ενήλικα, μεγάλου, σοβαρού και άτρωτου, ενώ τι ήταν; Παιδιά. Ναι, ξέρω ότι στα 36 μου δεν είμαι παιδί, αλλά δεν νιώθω και όσο μεγάλη έμοιαζε η μαμά μου στο μυαλό μου όταν ήμουν παιδάκι.

Σήμερα έκανα γυμναστική στο σπίτι και μετά έφαγα καρμπονάρα. Σας έχω πει ότι πού και πού κάνω τα βίντεο μιας κινεζούλας που αγαπώ γιατί δεν είναι ούτε τρελαμένη ούτε ακούραστη, φαίνεται η κοπέλα δίνει τη μάχη της για να ολοκληρώσει τα σετ.

Σε άλλα νέα, περίμενα πώς και τι την black friday των callista, και σήμερα, Πέμπτη, μου ήρθε μειλ, μπήκα να δω και ήταν όλα sold out και νευρίασα λίγο γιατί δεν είναι καν Παρασκευή, τι sold out από Πέμπτη. Και έκανα unsubscribe, νομίζοντας ότι έτσι παίρνω τον νόμο στα χέρια μου.

Και κάτι άλλο που με ξενέρωσε είναι που τα Kiko, σε όλο τον κόσμο κάθε Black friday έχουν 3+3 προϊόντα, εκτός από την Ελλάδα μας που έχουν “δώρο μάσκαρα για αγορές άνω των 30 ευρώ”. Αλήθεια νευριάζω και δεν με αφορά και ο λόγος που συμβαίνει αυτό, κρίνω επιφανειακά, με το ίδιο κριτήριο βασικά που αποφασίζω τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ότι είναι value for money και αγοράζω.

Νιώθω λες και έχω βγει σε παράθυρο του Αυτιά και λέω για την ακρίβεια και τη σύνταξη αλλά παιδιά από αύριο θα ξημερωθώ 37 ετών, δικαιούμαι να βγω και στον Αυτιά και στον Παπαδάκη και όπου βρω το δίκιο μου.

Αυτό το δίκιο το ψάχνω 36 χρόνια τώρα, ελπίζω τη νέα γενέθλια χρονιά να μην το αναζητώ και να αναζητώ τη γαλήνη.

22 Νοεμβρίου

ζήλια μου 

Το daily dose of drama πάει να γίνει ιατρικό ανακοινωθέν αλλά τι να κάνω, που σήμερα ξεκίνησα και αντιβίωση, αφού δώστου πάλι πόνος και πρήξιμο στις αμυγδαλές. Από την άλλη, το Βιδάκι είναι καλύτερα, θα φάει όμως κοτόπουλο και ρύζι μέχρι να πει ήμαρτον.

Θα το πω και δεν θα ντραπώ, μου αρέσει η  μουσική από τη διαφήμιση Jumbo και όταν την είδα ευχόμουν να μην είναι Jumbo. Εντωμεταξύ δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό που λέει στο κλείσιμο, ότι “αν ένας δεν πιστεύει, κανείς δεν πιστεύει”. Αν έχετε καταλάβει, παρακαλώ πείτε μου.

Σε άλλα, καταναλωτικά νέα, τα sephora έχουν 25% σε όλα τα αποκλειστικά brand (άρα drunk elephant, fenty κ.λπ) ενώ δοκίμασα συσκευή laser στο σπίτι και θα σας τη δείξω αύριο μήπως τη βρείτε με black friday προσφορά.  Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που τα γενέθλιά μου είναι ανήμερα Black Friday, σίγουρα κάτι λέει για εμένα αυτό.

Σήμερα διάβασα ένα ποστ που έλεγε ότι “μερικοί από τους συγγενείς/φίλους σου, δεν θέλουν το καλό σου” και στην αρχή είπα τιιιι, αποκλείεται, μετά όμως κάπως το ένιωσα να συμβαίνει. Δεν λέω ότι θέλουν το κακό μου/μας, ούτε εγώ θέλω το κακό κάποιου, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις το καλό του διπλανού μου, μου είναι παγερά αδιάφορο ακόμα και αν μας συνδέουν χρόνια γνωριμίας ή και δεσμοί συγγένειας. Αισθάνομαι κάπως άβολα που το γράφω αυτό, και θα ήθελα να μου πείτε αν σας συμβαίνει, κάπως σαν να παραδεχτούμε ότι δεν μας νοιάζουν και πολύ, όσοι άνθρωποι συναναστρεφόμαστε. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Αυτό το είχα πάει και στην ψυχοθεραπεία σαν θέμα, όταν έλεγα “μα τι μου συμβαίνει, ζηλευω τη χαρά της φίλης μου;;;” και τελικά αυτό που ζήλευα ήταν η ευκολία που κάποιοι άνθρωποι (και η φίλη μου) έχουν στη ζωή τους vs της δικής μου προσπάθειας/κόπου. Θυμάμαι να λέω πως θέλω να είναι χαρούμενη, να της πηγαίνουν όλα εύκολα και ωραία αλλά ζηλεύω που για το ίδιο πράγμα, εμένα μου έχει βγει η παναγία να το προσπαθώ.  Άρα, δεν είσαι ζηλιάρα, μουυ είχε απαντήσει, κουρασμένη είσαι.

Και σας ορκίζομαι, δεν με έχουν ξεκουράσει άλλα λόγια έτσι.

21 Νοεμβρίου

ο παλιός χρόνος

Το Βιδάκι εξακολουθεί να μην είναι καλά και έτσι πρωι- πρωί πήγαμε στον γιατρό. Θα πάρει αντιβίωση για κάποιες μέρες ενώ θα πρέπει να της μαγειρεύω κοτόπουλο βραστό και ρύζι.

Σας έχω πει ότι θέλω να μάθω μια ξένη γλώσσα; Ίσως να εξελίξω τα ιταλικά μου, ίσως να μάθω κάτι εντελώς καινούργιο. Περνάει όμως ο καιρός και ακόμα δεν οργανώνομαι, ακόμα αναβάλω και έτσι νιώθω συνεχώς μια κούραση, που ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά είναι κούραση της αναβλητικότητας. Πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι όταν αναβάλεις να κάνεις κάτι, παίρνεις την κούραση σαν να το έκανες αλλά όχι τη χαρά του να το έχεις ολοκληρώσει. Η αναβλητικότητα έχει μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητά μου και παλεύω, αλήθεια παλεύω, για να τη νικάω. Ένα κόλπο που έχω βρει και λειτουργεί κάποιες φορές είναι να σκέφτομαι “ο μελλοντικός σου εαυτός θα σε ευχαριστεί που δεν άφησες για μετά το χχχχ” και αψηφώντας όλα τα γνωμικά που λένε να ζούμε στο τώρα, σκέφτομαι το μέλλον, σκέφτομαι εμένα χωρίς το χχχχ και έτσι στρώνομαι να το κάνω.

Αύριο το απόγευμα έχω ραντεβού στο Pure Joy και δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ανυπομονώ. Δεν ξέρω ακόμα τι χρώμα θα κάνω αλλά το περιμένω σαν την πρωτοχρονιάτικη έξοδο. Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό, αφού η πρωτοχρονιάτικη έξοδος μου είναι εντελώς βαρετή.

Τα παλιά χρόνια, μου άρεσε γιατί πηγαίναμε στα ξαδέρφια μου και ζούσαμε μια σκηνή εντελώς σουρεάλ και γλυκιά. Ανεβαίναμε όλα τα ξαδέρφια στην εσωτερική σκάλα του σπιτιού, κρατώντας ό,τι μουσικό όργανο φαντάζεστε. Ντέφι, μικρό τύμπανο και άλλα τέτοια θορυβώδη. Οι γονείς ήταν κάτω από τη σκάλα. Λίγα δευτερόλεπτα πριν την αλλαγή του χρόνου, μετρούσαμε αντίστροφα, κλείναμε τα φώτα και τα ανάβαμε τραγουδώντας το “Πάει ο παλιός ο χρόνος”, μαζί με τους γονείς από κάτω να κάνουν δεύτερες φωνές. Μου ήταν πάντα πολύ συγκινητικό να σκέφτομαι τον “γέρο χρόνο” που του λέμε να “φύγει τώρα” και με θύμωνε που αντικαθίσταται από τον “νέο με τα δώρα”. Ακόμα και τώρα που το γράφω, κάτι με πιάνει.

Αυτό το κάναμε κάθε χρόνο, φανταστείτε δηλαδή ότι στην εσωτερική σκάλα ανέβαιναν και ξαδέρφια που έχουν δικά τους παιδιά- δεν ήταν ένα έθιμο που κάναμε μόνο όσο ήμασταν μικρά. Μια χρονιά ανέβηκαν οι γονείς στη σκάλα και μείναμε τα “παιδιά” από κάτω αλλά αυτή η χρονιά δεν πήγε καλά και προληπτικοί όπως είμαστε όλοι, δεν ξαναλλάξαμε ποτέ ρόλους. Τελευταία χρονιά, το 2018, ήμουν ταξίδι και ο μπαμπάς μου με πήρε βιντεοκλήση για να τους δω και να τραγουδήσω μαζί τους, παρόλο που ήμουν στο εξωτερικό. Ήταν σαν τελετουργικό, σαν κάτι τόσο οικογενειακό που οποιοσδήποτε παρατηρητής θα το κοιτούσε με απορία όπως εμείς τα ντοκιμαντέρ με τα έθιμα διαφόρων φυλών. Αλλά με αυτό μεγαλώσαμε, έτσι αλλάζαμε χρονιά, κάθε πρωτοχρονιά.

Πάει ο παλιός ο χρόνος, πάνε τα παλιά τα χρόνια.

20 Νοεμβρίου 

Unfollow 

Σήμερα η ημέρα ξεκίνησε με το Βιδάκι να μην αισθάνεται καλά και να έχει λερώσει το καθιστικό, πράγμα που είχε να κάνει χρόνια. Δεν ξέρω τι της συνέβη, αλλά ανησύχησα και όταν το παθαίνω αυτό, όλα μου φαίνονται ύποπτα, το βλέμμα της περίεργο, η κοιλίτσα της πιο φουσκωμένη κ.λπ. Παλιά την πήγαινα στον κτηνίατρο με το παραμικρό και δώστου τα χαρτονομίσματα να φεύγουν για να μου λέει “θα το παρακολουθούμε”. Επίσης σήμερα δούλεψα από το σπίτι γιατί έχω ακόμα θετικό τεστ. Από συμπτώματα έχω μόνο βήχα και κούραση- αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ πώς είναι να μην έχεις αυτή την κούραση και την ενόχληση στην πλάτη. Έχω κουραστεί στο σπίτι, θυμίζω ότι είμαι κλεισμένη όλη την εβδομάδα πριν τον μαραθώνιο, όλη την εβδομάδα μετά και τώρα πάμε για 3η εβδομάδα στο σπίτι, περιμένοντας το αρνητικό τεστ. Επίσης με έχει κουράσει που είμαι άρρωστη 2 ολόκληρες εβδομάδες. Κατά τα λοιπά, εχθές παίξαμε στο τηλέφωνο όνομα ζώο πράγμα, και δεν μπορούσα να βρω φυτό από ε,

Σε άλλα νέα, έκανα μια πολύ απλή σκέψη που με ανακούφισε. It’s ok να είμαι ” προσθέστε όποιο επίθετο θέλετε εδώ” αν δεν θέλω να το αλλάξω. Πχ. εχθές κάτι μου ειπε μια φίλη μου και της απάντησα “και εμένα θα με ενοχλούσε, αν και εγώ είμαι παρεξηγησιάρα”. Νιώθω αλήθεια έτσι; Ναι, είμαι εύθικτη. Θέλω να το αλλάξω; Όχι.

Έλεγα ότι θέλω οι φίλοι μου, οι αληθινοί μου φίλοι, να είναι με το μέρος μου όταν χρειάζεται να πάρουν μέρος. Δεν γίνεται κάποιος να μου έχει φερθεί κάπως, να με έχει πληγώσει ή να μιλάει άσχημα για εμένα, να το ξέρουν και να συνεχίζουν να τον κάνουν παρέα. Ακούγεται παιδικό, αλλά προτιμώ τις παιδικές φιλίες.

Σήμερα έκανα αρκετά account unfollow. Ακολουθούσα πολλές ξένες Influencers με φανταστικά ρούχα και υπέροχα μαλλία/δέρμα/ζωή και σκέφτηκα ότι βλέποντάς τες, στο πανέμορφο Άμστερνταμ/Κοπεγχάγη/Παρίσι/Λονδίνο, γεμίζω με αρνητικά συναισθήματα για τη δική μου πραγματικότητα. Οι κοπέλες δεν μου έφταιγαν σε κάτι αλλά ένιωσα μια ζήλεια για κάτι που δεν σκοπεύω να αλλάξω, επομένως μέχρι να ξανανιώθω ευχάριστα βλέποντας την ζωή εκεί, τις έσβησα.

Επόμενος στόχος, να κάνω unfollow κόσμο που ακολουθώ από υποχρέωση και μετά, όταν θα είμαι πιο δυνατή, να κόψω και στην αληθινή ζωή. Μεγάλωσα με το “δεν χρειάζεται να κόβεις, δεν χρειάζεται να τσακώνεσαι” αλλά λίγα πράγματα βρίσκω τόσο σημαντικά όσο το να κόβεις τις ασήμαντες σχέσεις.

19 Νοεμβρίου

Σήμερα είχαμε κλείσει να πάμε στη Λυρική, αλλά φυσικά δεν πήγαμε. :/

Την Παρασκευή έχω γενέθλια και κάπως ανυπομονώ.  Θέλω να γιορτάσω αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πώς και τι. Άλλωστε διαβάζοντας κανείς τις προηγούμενες ημέρες του ημερολογίου, θα καταλάβει ότι κοινωνικά δεν είμαι στα καλύτερά μου. Έχω ανάγκη για ξεσκαρτάρισμα, αναπροσαρμογή και αλλαγή σχέσεων.

Στο σχολείο μου άρεσε πολύ που το προηγούμενο απόγευμα των γενεθλίων, πηγαίναμε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς και παίρναμε γλυκά. Το πρωί πήγαινα στο σχολείο με τα κουτιά στα χέρια, που λειτουργούσαν σαν τα σημερινά Facebook reminders- σε έβλεπαν να τα κρατάς και σου ευχόντουσαν όλοι.

Σας έχω πει ότι έχω την ίδια ημέρα γενέθλια με τη μαμά μου; Είναι πολύ ωραίο που έχουμε μαζί γενέθλια, αλλά κάπως νιώθω και ενοχές, σαν να “κλέβω” από τη μία μέρα που έχει ο καθένας μας εντελώς δική του. Πρέπει να ήταν αρκετά σπαστικό να γιορτάζει τα γενέθλιά της και να αποφασίζω εγώ να βγω, αλλά μια άλλη εκδοχή της ιστορίας λέει ότι γενέθλια είχε, τούρτα έφαγε, ε, πήρα τη γλύκα από τη ζάχαρη και βγήκα.

Ναι προφανώς  εγώ την έφτιαξα αυτή την ιστορία.

18 Νοεμβρίου

Τι κρύο είναι αυτό και γιατί δεν είχε αυτή τη θερμοκρασία την ημέρα του αγώνα;

Εχθές το βράδυ έβαλα για να κοιμηθώ μουσική disney και μου θύμισε λίγο τότε που ήξερα απέξω τα λόγια στα τραγούδια του Aladdin.  Πόσο μου αρέσει όταν ήχοι από την πραγματικότητα γίνονται soundtrack σε όνειρο που μπορεί να βλέπω. Μου συμβαίνει συχνά με το ξυπνητήρι και έχει πλάκα που ο ίδιος ήχος βρίσκει τρόπο και ταιριάζει σε τόσα διαφορετικά σενάρια.

Επίσης δεν είναι φοβερό, ο ήχος του ξυπνητηριού μας θα ήταν το intro μας, αν ήμασταν καθημερινή σειρά.

Δεν έχω όσφρηση, αλλά έχω γεύση και έφαγα cake πορτοκαλιού, παρόμοιο με τη βασιλόπιττα που τρώμε κάθε χρόνο και θυμήθηκα τι ωραία που είναι που ψάχνουμε το φλουρί, τρώμε και από κανα δυό κομμάτια ο καθένας μας στο ψάξιμο, ενώ το δικό μου αγαπημένο είναι – θα προσπαθήσω να το περιγράψω- να πιέζω το εσωτερικό του cake και έτσι που γίνεται σαν μια μάζα, να το βουτάω και λίγο στη ζάχαρη άχνη που έχει από πάνω η πίτα.

Μήπως τον Δεκέμβριο το ημερολόγιο γίνει daily dose of happiness και γράφω κάθε μέρα για όλα τα ωραία που συμβαίνουν στην κάθε μέρα;

Σήμερα το αγόρι βγήκε θετικό και θέλω να πάω στον καθρέφτη, να με κοιτάξω στα μάτια, να με πάρω αγκαλιά και να μου αφιερώσω το “Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα”.

17 Νοεμβρίου

Τι είναι χειρότερο από μια ίωση πριν από τον αγώνα σου; Ένα θετικό τεστ covid, αμέσως μετά.

Long story short, κόλλησα πρώτη φορά και οκ ο πυρετός, οκ και ο βήχας, ένα πράγμα δεν αντέχω. Τον πόνο στην πλάτη μου. Α και ένα ακόμα: τα βουλωμένα αυτιά. Και τα παιδάκια από πάνω που κάνουν φασαρία.

Σχετικά με τα παιδάκια: παιδιά δεν έχω αλλά δεν θεωρώ ότι το “παιδιά είναι, φασαρία θα κάνουν” είναι ένα επιχείρημα που βοηθάει στην αρμονική συμβίωση σε πολυκατοικία. Γιατί και ο σκύλος μου “σκύλος είναι θα γαυγίσει” και εγώ “άνθρωπος είμαι, θα δω τηλεόραση” Φανταστείτε λοιπόν μία μέρα να ασκούμε όλοι, ταυτόχρονα, όποια συμπεριφορά συνοδεύει την ιδιότητά μας.

Κατά τα λοιπά, θέλω σαν τρελή να βγω να αγοράσω κραγιόν. Για χρόνια το έκανα αυτό και έτσι ξεκίνησα και το blog, τόσα που είχα μαζέψει. Ο μηχανισμός ήταν ο εξής: για να έχω κάτι να μου διασπά την προσοχή, έβαζα στο μυαλό μου την επόμενη “αγορά- στόχο”.  Η αγορά αυτή ήταν συνήθως ένα κραγιόν μιας και είναι άμεση η διαφορά πάνω σου φορώντας το και οκ επέλεγα κραγιόν στο budget μου. Η χαρά έπεφτε γεωμετρικά μέσα στις επόμενες μέρες, μηδένιζε και δώστου πάλι από την αρχή.

Τι ήθελα να πω τώρα, ξέχασα.

Ισως να σας παροτρύνω να μην αγοράσετε ό,τι βλακεία υπάρχει τώρα που έρχεται Black Friday. Θα βάλω τα δυνατά μου να σας δείξω μόνο όσα πήρα και έχω χρησιμοποιήσει περισσότερες από 20 φορές-αυτό είναι ένα ωραίο τεστ, πριν αγοράσετε κάτι, σκεφτείτε 20 φορές που θα σας είναι χρήσιμο. Αν δεν σας έρχονται στο μυαλό, αφήστε το στο ράφι!

Σας αφήνω να φάω και να ξεκουραστώ και να ξαναφάω και αν αναρωτιέστε, φυσικά και σκέφτομαι ότι θα παχύνω γιατί μόνο τρώω και κοιμάμαι αλλά μία που το γράφω, μία που το παίρνω πίσω γιατί άρρωστη είμαι, αλλά ημερολόγιο είναι εδώ, ό,τι σκέφτομαι λέω.

 

16 Νοεμβρίου 

accept 

Δεν είναι φοβερό πόσα είμαστε ικανοί να κάνουμε οι άνθρωποι για να μας συμπαθούν και να μας αποδέχονται; Θα νομίζει κανείς διαβάζοντας το daily dose of drama ότι δεν συμπαθώ ούτε τα σωθηκά μου αλλά κάθε άλλο, συμπαθώ πολύ εύκολα κόσμο και αντίστοιχα εύκολα έχω προσδοκίες. Κακώς.

Επίσης πολύ εύκολα θα κάνω το extra mile για κάποιον, ειδικά όταν στα αλήθεια, το extra mile δεν μου είναι κάτι. Πείθω κάπως τον εαυτό μου ότι “έτσι είναι οι φίλοι” και κάπως πιστεύω ότι είμαι καλή φίλη, αλλά πολύ συχνά, με πιάνω εκτός από καλή φίλη να είμαι και καλός μαλάκας.

Βασικά μεγαλώνω και διαπιστώνω ότι ο καθένας μας, τον εαυτό του κοιτάζει. Όπως λέει η φίλη μου η Κατερίνα, σώσου μόνος σου, κανείς δεν θα σε σώσει και είναι τόσο εύστοχο. Δεν είμαι σίγουρη αν η λύση για πιο ευτυχισμένη ζωή και φιλίες είναι οι χαμηλότερες προσδοκίες, τα υψηλότερα όρια, ο συνδυασμός των δύο ή η παραδοχή ότι στα αλήθεια, μόνοι μας είμαστε.

15 Νοεμβρίου

Φαΐ και ξεκούραση και φαΐ και ξεκούραση

Σήμερα σκεφτόμουν όλη μέρα ότι για τεχνικούς λόγους δεν θα γράψω, αλλά να μαι, μάλλον μου έγινε συνήθεια το daily dose of drama και χαίρομαι που είναι κάτι με το οποίο είμαι συνεπής. Η αναβλητικότητα σε όλα μάλλον με κάνει τόσο ψυχαναγκαστική σε οτιδήποτε έχει πρόγραμμα, το τρέξιμο, τη διατροφή, το ημερολόγιο. Δεν περνάω πολύ ωραία και θα επεκταθώ σε επόμενες ημέρες, τώρα ξεκουράζομαι, τρώω, τρώω και ξεκουράζομαι. Εχθές έκανα μια πολύ ωραία κουβέντα και διαπίστωσα ότι από όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, περισσότερο με ενοχλούν οι ξερόλες αλλά όχι με την κλασική έννοια του ξερόλα. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω γιατί στην αρχή ένιωθα κομπλεξική αλλά καταλήγω στο ότι μάλλον δεν είμαι. Με ενοχλεί φοβερά πχ ένας άνθρωπος να δείχνει γνώση και εμπειρία για κάτι που μόλις έχει ξεκινήσει να γνωρίζει. Είτε αυτό είναι το τρέξιμο, είτε είναι μια δουλειά είτε είναι κάποιο άλλο χόμπι. Θα σας πω παράδειγμα από διαφημιστική εταιρία που δούλευα παλαιότερα. Έρχεται η άλλη, έχει δουλέψει στη ζωή της 1 χρόνο, δούλευα τότε 10, κάτι συμβαίνει και λεει “πωωω κλασικά εικονογραφημένα”. Και εγω εκνευριστηκα και δεν ήξερα γιατί, σκεφτόμουν σώπα καημένη που πρόλαβες να αγανακτήσεις και να μάθεις και τι είναι κλασικό στο χώρο. Το ίδιο το παθαίνω και σε άλλους τομείς, πείτε με κομπλεξική,  εγώ θα με πω ταπεινή.

Πείτε μου αν καταλαβαίνετε τι εννοω και αν σας συμβαίνει. Ίσως να με νευριάζει αυτό επειδή προσέχω και παρατηρω πολύ τι λένε και τι κάνουν οι γύρω μου, συμπεριφορά που προκύπτει από το άγχος μου να “διαβάζω” τον άλλον και να μην απογοητευτώ ξαφνικά. Εντωμεταξύ καμία διαφορά δεν κάνει το διάβασμα στον βαθμό μιας ενδεχόμενης απογοήτευσης, αλλά σαν να μην το θυμάμαι αυτό, το ξανακάνω.

Αυτά. Σας αφήνω να φάω και να ξεκουραστώ και σύντομα θα σας πω περισσότερα σχετικά!

14 Νοεμβρίου

new hair, same me

Τι πλάκα που έχετε που πιστεύατε ότι δεν βρίζω. Σήμερα χτύπησα τον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου που οδηγούσε μία γυναίκα και μέσα ήταν και 2 ακόμα φίλες της. Τι κακιές που γινόμαστε οι γυναίκες μεταξύ μας όμως ε; Μου είπε η οδηγός να της δώσω χρήματα να τον φτιάξει, της λέω καλέ, πληρώνω ασφάλεια για αυτά και σου λέει εδώ είμαστε, και πετάχτηκε η φίλη της να πει οτι “δεν ξεκόλλησες μόνο το τζάμι του καθρέφτη, αλλά έγδαρες και το πίσω μέρος του”. Ε εκεί εγώ απασφάλισα και λέω ώπα, κοιτάξτε, οκ ο καθρέφτης, αλλά την πίσω πλευρά δεν γίνεται να την ακούμπησα εκτός και αν έκανα όπισθεν μετά- δεν έκανα. Τέλος πάντων. Γενικά γιατί κάνουμε τέτοια οι άνθρωποι μεταξύ μας; Μετά λέμε ότι “κανείς δεν φέρεται σωστά και δεν αφήνει στοιχεία αν κάνει ζημιά” αλλά ας αναλογιστούμε και την πονηριά που έχουμε και οι μεν και οι δε. Θυμάμαι κάπου είχα διαβάσει ότι στη Σουηδία έχουν ασφάλεια για την τσάντα τους και αν χάσουν την τσάντα τους έχουν αποζημίωση και ρωτούσε ο δημοσιογράφος τη Σουηδή, δεν είναι σαν να σας λένε “πείτε ψέματα ότι την χάσατε για να αποζημιωθείτε;” και απάντησε αυτή “αν το κάνουμε αυτό θα πάψει να υπάρχει η υπηρεσία και ποιος θα είναι ζημιωμένος;”.

Σε άλλα νέα, κουρεύτηκα και ανυπομονώ να λουστώ να δω πώς θα είναι τα μαλλιά μου χωρίς το μαγικό χέρι της Χαράς.

 

 

13 Νοεμβρίου

The day after

Σήμερα είμαι πολύ μπερδεμένη. Μπορεί να φταίει που είμαι κουρασμένη, μπορεί να φταίει που εξακολουθώ να έχω βουλωμένα αυτιά και μου προκαλεί πονοκέφαλο. Ξύπνησα χαρούμενη αλλά μέσα στις 15 ώρες που είμαι ξύπνια, έχω μπερδέψει το θράσος με το θάρρος, το σε στηρίζω με το σε αντέχω.

Κάποιοι θα είδατε στα stories τη συνομιλία μου με την κοπέλα που μου είπε για την κλήρωση. Πολλοί θα αναρωτιέστε “τι ασχολείσαι” αλλά η αγένεια, μπορεί να με διαλύσει. Δεν με ενόχλησε το “κάποιοι κάνουμε follow για το giveaway”. Με ενόχλησε το ειρωνικό “ναι εντάξει, πολύ όμορφα, το εμπεδώσαμε”, σε μια φωτογραφία μιας Αθήνας που δεν θα έλεγα ότι είναι αντιπροσωπευτική, αλλά διαφορετική λόγω του ότι ήταν άδεια από αυτοκίνητα και ο ουρανός ήταν μαγικός. Να ξέρετε όταν νευριάζω βρίζω και ας μην μου το ‘χει κάποιος και η αγαπημένη μου βρισιά ξεκινάει από “ψω” και τελειώνει σε “λου”.

Αύριο θα κουρευτώ και ανυπομονώ, ενώ ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω. Ή θα αφήσω το μήκος και θα κόψω αφέλειες – που θα μετανιώσω μισή ώρα μετά- ή θα κοντύνω το μήκος και θα αφήσω τις αφέλειες για το μέλλον.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να χαίρεστε με τις χαρές σας. Ξέρω ότι ακούγεται απλό αλλά σκέφτομαι ότι αν εχθές δεν είχα τερματίσει ή δεν είχα τρέξει τελικώς, σήμερα θα ήμουν αναλογικά, πιο στεναχωρημένη από όσο χαρούμενη είμαι που όλα πήγαν καλά. Σαν η χαρά να είναι για να την προσπερνάμε, ενώ η θλίψη για να μένουμε εκεί.

 

12 Νοεμβρίου

Ο αγώνας

Τι ημέρα ήταν αυτή! Έτρεξα για 3η φορά την Αθήνα! Γράφω αυτές τις γραμμές πάρα πολύ χαρούμενη γιατί ανά φάσεις στον αγώνα βασανίστηκα πολύ αλλά δεν τα παράτησα, παρόλο που το σκέφτηκα σοβαρά 2 φορές. 

Το πρωί ξύπνησα και η μύτη μου ήταν εντελώς κλειστή και είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω 2πλη δόση από το σπρεϊ το οποίο όμως έχει κορτιζόνη και μου έκαψε λίγο τη μύτη, και θα μου πείτε σιγά πώς κάνεις έτσι. Το ένιωθα για 3 ώρες 58 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα όπως και τα βουλωμένα μου αυτιά που με έκαναν να ακούω τις ανάσες μου, σαν να είμαι στο αεροπλάνο και να μην λέμε να προσγειωθούμε. Πολύ κακή αίσθηση, ΟΜΩΣ, όταν πια βγήκε και αυτός ο γ@μημένος ήλιος- excuse my French αλλά ρε παιδιά μετά που τερματίσαμε είχε πάλι συννεφιά, δλδ έλος- είπα οκ, σήμερα δεν είναι η ημέρα να προσπαθήσεις, είναι η ημέρα να απολαύσεις. Και απόλαυσα τόσο κόσμο στη διαδρομή, κάποιους δε, δεν τους γνώριζα και ήσασταν από εδώ και δεν έχω λόγια, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Συνάντησα όμως και φίλους που μπορεί να έχουμε να βρεθούμε καιρό, ήταν όμως εκεί και εμένα αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ και τώρα αν δακρύσω το δάκρυ θα πάει στο καμένο σήμείο και θα τσούξει. Με σειρά εμφάνισης:  Μαρία, Χριστιάνα, Γιώργο, Μαρίνα, Σοφία, θείε, θεία, μικράκια, Λουκία, Μαρία, Λεωνίδα, Μαμά, Σοφία, Χάρη, Νίκο, Σπύρο, Αντώνη  Γιώργο, Μάρθα, Αντουανέτα, Γιώργο, Νεκτάριε, Ελένη, Έλενα (νέα μου φίλη), Εύη, Άγγελε, Έλλη, Θωμά, Αλέξανδρε, Στρατή, Χρήστο, Νινέτα, Σταύρο, Ηλιάνα,Εύα, Άννα, σας ευχαριστώ γιατί κάνατε αυτή τη διαδρομή, την πιο χαμογελαστή που έχω τρέξει έως τώρα. Και στα επόμενα! 

Υ.Γ. Αν παραλείπω κάποιον, συγχωρέστε με, έχω ξυπνήσει από το χάραμα και έφαγα ρύζι για πρωινό. 

Υ.Γ.2 Μου έκαναν δώρο μια ελιά, τι γλυκό και ωραίο δώρο!

11 Νοεμβρίου

Η παραμονή

Έφτασε η παραμονή του αγώνα και εγώ είμαι τόσο συγκινημένη και τόσο φορτισμένη που βλέπω στο netflix και ταυτόχρονα χαζεύω instagram και βουρκώνω με όλους όσοι έτρεξαν σήμερα το 10αρι. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που έφτασε η αγαπημένη μου μέρα στην πόλη μας. Ακόμα και όταν δεν έτρεχα τα 42, μου άρεσε πολύ να τρέχω το 5αρι ή τα 10 και μετά να κάθομαι στην Αθήνα και να φωνάζω “ΠΑΜΕΕΕΕ” σε αυτούς που έτρεχαν τα 42. Είναι όλοι χαρούμενοι, όλοι ευγενικοί, σαν για μια μέρα να γινόμαστε όλοι φίλοι σε αυτή την όχι και τόσο φιλόξενη πόλη. Το 2018, πήγαμε με τον μπαμπά μου και την αδερφή μου και κάτσαμε στη γέφυρα του Σταυρού- το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, και βλέπαμε τους δρομείς να περνούν και μου ανέλυε το σώμα των Κενυατών, που λέει έχουν μια διαφορά στον τένοντα και δεν θυμάμαι και πολλά, θυμάμαι μόνο ότι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πιο σίγουρη ήμουν ότι εγώ μια μέρα αυτό θα το τρέξω. Έκτοτε έχω τρέξει την Αθήνα 2 φορές και στο εξωτερικό άλλες 3. Και ανυπομονώ αύριο, στον 60 μου Μαραθώνιο, να περάσω από το 30 χιλιόμετρο,να κοιτάξω δεξιά και να ζωντανέψει για λίγο στο μυαλό μου η φωτογραφία που τον έχω να στέκεται στην μπλε γραμμή και να παριστάνει τον δρομέα.

Καλό αγώνα σε όλους, καλό τερματισμό ρε παιδιά!

Υ.Γ. Μαμά, Σοφία και Αντώνη, θα είστε στο μυαλό μου σε κάθε χλμ. Και εσύ μικρό Πίου.

10 Νοεμβρίου

Η ΒΙΔΑ ΕΠΑΙΞΕ ΣΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ! Καλά αυτό το ήξερα, αλλά σήμερα η διαφήμιση παίχτηκε στην τηλεόραση και εγώ καμαρώνω λες και δεν ξέρω τι. Δείτε την εδώ.

Κάτι που δεν θα μάθετε αλλού είναι ότι το χέρι που αφήνει κάτω το γιαούρτι είναι δικό μου γιατί το Βιδάκι δεν θα καθόταν αν εγώ ήμουν μακριά και αυτό από τη μια με κάνει να σκέφτομαι “γλυκούλι μου”, από την άλλη, πόσο βασανίζεται γαμώτο και πόσο έχω προσπαθήσει να την κάνω πιο ανεξάρτητη. Αλλά αν κρίνω από το πόσες φωτογραφίες της έχω στο κινητό και το πόσες φορές ζητάω να μου στείλουν να την δω όταν δεν την κρατάω εγώ, ίσως η εξαρτημένη να μην είναι η Βίδα αλλά εγώ.

Σε άλλα νέα, δεν μου φτάνει το άγχος του αγώνα, έχω έξτρα άγχος για την υγεία μου που δεν είμαι καλύτερα, είμαι διαφορετικά. Ο λαιμός έχει ησυχάσει και έχω μύτη και αυτιά κλειστά. Θα δούμε πώς θα πάει αυτό.

Σήμερα αποφάσισα πως είμαι οκ με το να είμαι “η μαλακισμένη” στην ιστορία κάποιων ανθρώπων. Τι εννοώ. Πήγα στην έκθεση του Μαραθωνίου να πάρω τα πράγματα και συνάντησα κάποιον που νομίζω ήταν σούπερ απόμακρος και αναρωτήθηκα τι έκανα, αλλά σκέφτηκα ότι λογικά έχει ακούσει την άλλη πλευρά μιας ιστορίας. Τι ανακούφιση αισθάνθηκα που δεν ένιωσα ότι πρέπει να αναλάβω δράση, να δικαιωθώ. Και ίσως αυτή να ήταν και η δικαίωση που λανθασμένα έψαχνα χρόνια σε τρίτους.

9 Νοεμβρίου 

Φιλική εξομολόγηση 

Σήμερα έγραψα στο offline ημερολόγιό μου, και έγραψα ότι γράφω και εδώ και ίσως αυτή να είναι η δική μου ή του ημερολογίου μου, inception στιγμή. Σας έχω αναφέρει ότι βλέπω το Call my Agent; Δεν το έχω τελειώσει επομένως παρακαλώ όχι σποιλερ, αλλά δυσκολεύομαι τρομερά με τον Ματίας. Σε ένα επεισόδιο λέω “α μωρέ καλός είναι”, στο επόμενο λέω “α μωρέ, καλός μαλάκας είναι”.

Σε άλλα νέα, η υγεία μου είναι καλύτερα και ελπίζω το peak να έχει περάσει και να είμαι στην ανάρρωση. Με ενοχλεί πολύ που μου λένε “Εντάξει το πολύ- πολύ δεν θα τρέξεις”. Δεν χρειάζεται να κάνω πρωταθλητισμό για να είναι σημαντικό ένα αθλητικό event στη ζωή μου. Και το άγχος που έχω, που επίσης σε κάποιον μπορεί να μοιάζει αστείο, ναι, δεν είναι άγχος να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι άγχος για κάτι που έχω προσπαθήσει, για κάτι που έχω κάνει θυσίες, για κάτι που καταβάλλω ενέργεια και μάλιστα πολλή.

Είναι φοβερό που είστε εδώ. Σκεφτόμουν εχθές το βράδυ ότι σας είπα στο Instagram ότι κάηκα στο χέρι, και μου στείλατε μηνύματα και αυτοσχέδιες συνταγές, και καταλήγω στο ότι ίσως, πίσω στο 2012 που ξεκίνησα να γράφω εδώ, ο στόχος μου ήταν ακριβώς αυτός. Να νιώθω άνετα να λέω ό,τι βλακεία μου έρχεται στο μυαλό, να μιλάω με ανθρώπους που καταβαίνουν το χιούμορ μου και εγώ το δικό τους. Θυμήθηκα επίσης ότι τότε δεν φαινόμουν πουθενά- αν δείτε παλαιότερες αναρτήσεις φαίνονται μόνο τα χέρια μου- και το χρωστάω σε εσάς που ένιωσα άνετα να φανώ, να είμαι ο εαυτός μου. Να, θα το πω, είστε/είμαστε η παρέα που θα ήθελα να έχω στην offline ζωή.

 8 Νοεμβρίου

Τεστ

Η ημέρα σήμερα περιείχε τεστ covid, γρίπης και new entry, στρεπτόκοκου. Το τελευταίο, ομολογώ είναι για δυνατούς λύτες. Μια τεράστια μπατονέτα μπαίνει στον λαιμό, ο γιατρός δλδ την έβαλε,  παίρνει δείγμα από τον λαιμό, και εκεί εγώ έβγαλα μια κραυγή πρωτόγνωρη και αμήχανη, τόσο που ζήτησα συγγνώμη, κι ας μην έφταιγα. Όλα τα τεστ αρνητικά, έχω απλώς αμυγδαλίτιδα, 3μιση μέρες πριν τον αγώνα. Αλλά τι νόημα θα είχε ο αγώνας αν δεν αγωνιζόμουν για να φτάσω στην αφετηρία;

Έβαλα να δω netflix, το Χαλιφάτο. Είδα πολύ λίγο και αμέσως το δικό μου daily dose of drama εξαφανίστηκε και θυμήθηκα τότε που νοσηλευόταν ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο, να βλέπω απέξω τα αυτοκίνητα να κινούνται και να υπόσχομαι ότι όσο είμαι στην από εκεί πλευρά, της Κηφισίας, δεν θα ξαναγκρινιάξω για τίποτα, όλα είναι ασήμαντα. Από την άλλη, πόσο χαίρομαι που τα προβήματά μου, αυτή τη στιγμή είναι ο αγώνας που ενδεχομένως χάσω, το ότι έκαψα το χέρι μου στην τοστιέρα και ότι ο καιρός δεν λέει να δροσίσει.

 

7 Νοεμβρίου 

Όταν 

Παλιά πίστευα ότι θα είμαι ευτυχισμένη όταν τελειώσω το σχολείο. Μεγαλώνοντας, κατέληξα πως ευτυχισμένη θα γίνω όταν βγουν οι βάσεις, όταν περάσω τη στατιστική, όταν παραδώσω την πυχιακή, όταν βρω δουλειά, όταν γίνει η σύμβασή μου αορίστου, όταν πάρω αύξηση, όταν πάρω προαγωγή, όταν αλλάξω ομάδα, όταν ξαναπάρω αύξηση, όταν τελειώσω το μεταπτυχιακό, όταν βρω αγόρι, όταν πάρω σκύλο, όταν αδυνατίσω, όταν βρω σπίτι, όταν συγκατοικήσω, όταν το όταν γίνει αν, και αν ποτέ σταματήσω να ασχολούμαι με τους γύρω μου.

Υ.Γ. Στα θετικά της ημέρας, είμαι αρνητική στον covid.

 

6 Νοεμβρίου

Toxic

Μην είναι σήμερα η μέρα που θα συμφωνήσουμε όλοι μαζί ότι όταν κάποιος είναι άρρωστος κάθεται σπίτι του; Ότι δεν είναι αρρωστοφοβικός κάποιος που προσέχει να μην αρρωστήσει γιατί έχει αγώνα/ ταξίδι/ μια σημαντική εξέταση/ πανσέληνο/ ό,τι θέλει να έχει. Μιλούσα με φίλη μου και μου λεει ρε συ, προσέχω πάρα πολύ μην αρρωστήσω (έχει γεννήσει πριν 2 μήνες), πάω παντού με μάσκα και με πειράζουν. ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Είτε φορέσω κόκκινο κραγιόν, είτε φορέσω μάσκα, τι αλλάζει στη ζωή σας; Αν τα φορέσω μαζί και το κραγιόν δεν είναι τα Cream Lip Stain των Sephora, τότε ναι, να το καταλάβω να ενοχλείστε, να έχετε άποψη. Αλλά διαφορετικά;

Γενικά χαίρομαι πολύ που τα σόσιαλ μίντια έχουν βοηθήσει και έχουν κάνει την ψυχοθεραπεία γνωστή και αποδεκτή στο ευρύ κοινό.  Η μαμά μου είναι ψυχολόγος και στο σπίτι το είχαμε σαν αυτονόητο, όπως πας γυμναστήριο, έτσι θα πας και ψυχολόγο. Ε όταν πήγα πρώτη φορά ήμουν ακόμα λύκειο και με έπιασαν τα κλάματα που “χριστέ μου κατάντησα να είμαι σε ψυχολόγο”. Δεν το έλεγα σε κανέναν, σταμάτησα και ξαναπήγα φοιτήτρια.Έκανα 13 χρόνια θεραπεία, μέχρι πρόσφατα.

Τα πρώτα χρόνια όταν κάπως η κουβέντα πήγαινε σε ψυχολόγους, απαιτούσε ο συνομιλητής να με κοιτάξει με περίλυπο ύφος, να μου κάνει πατ πατ, να υποθεσει ότι κάτι πήγε πολύ στραβά στη ζωή μου και η όλη προσέγγιση ήταν “τι έχεις τραβήξει”.   Και μετά ήρθαν τα social media που μεταξύ άλλων, άλλαξαν και την άποψη του κόσμου για την αναζήτηση βοήθειας και την ανάγκη του ανθρώπου να ψάξει τι γίνεται μέσα του.

Τη ζωή μετά την ψυχοθεραπεία θα την αναλύσω ίσως μια άλλη μέρα, αλλά σήμερα θέλω να σας πω ότι όλα ωραία με τα post που λένε να είσαι ο εαυτός σου, μιλάνε για τοξικότητα, ναρκισσισμό, passive aggressive, gaslighting και άλλες ορολογίες που βιαζόμαστε να δώσουμε στους άλλους αλλά καμιά φορά, οι τοξικοί, για να καταλαβαινόμαστε,  στην ιστορία, είμαστε εμείς.

 

5 Νοεμβρίου

Η πόρτα 

Σήμερα βγάλαμε βόλτα τη Βίδα στο Πάρκο της Αττικής Οδού και σε ένα σημείο οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με μία κυρία με το παιδί της. Για κλάσματα του δευτερολέπτου υπήρξε στην ατμόσφαιρα το “κάποιος πρέπει να κατέβει από το πεζοδρόμιο για να περάσει ο άλλος” και αμέσως, ζήτησα συγγνώμη, κατέβηκα με τη Βίδα στον δρόμο και πέρασαν.  Μέχρι εδώ όλα βαίνουν καλώς θα σκεφτεί κάποιος αλλά στο σημερινό daily dose of drama θέλω να αφήσω ότι εγώ περίμενα ένα νεύμα, ένα ευχαριστώ, κάτι να δείχνει ότι εκτίμησε την πρωτοβουλία μου αλλά τίποτα.  Σας ορκίζομαι, δεν μετανιώνω τίποτα περισσότερο από το να κρατάω πόρτα ανοιχτή για να περάσει κάποιος και αυτός ο κάποιος να περνάει και να μην ευχαριστεί. Αν η σωματοδομή του περαστικού είναι στα κυβικά μου και δεν φοβάμαι, σχολιάζω μεγαλόφωνα και ειρωνικά “ΠΑΡΑΚΑΛΩ”, αλλά καμία φορά έως τώρα δεν γύρισε ο άλλος στα γόνατα, βαθιά μετανιωμένος. Βασικά καμία φορά δεν γύρισε γενικώς.

Είναι άραγε αυτοί οι άνθρωποι πιο ευτυχισμένοι; Είναι πιο ανέμελοι; Και τι να έκαναν άραγε την ενέργεια που τους περίσσεψε μην σπρώχνοντας την πόρτα;

Σήμερα έχει γενέθλια μια πολύ αγαπημένη μου φίλη που δεν βρισκόμαστε συχνά. Έχω φίλες που αγαπώ και με αγαπούν και ξέρουμε τα πάντα η μία για τη ζωή της άλλης, σχεδόν σε live χρόνο, αλλά δεν κάνουμε παρέα έξω. Αυτό με στεναγχωρεί αρκετά, ενίοτε με θυμώνει γιατί νιώθω ότι είμαι η φίλη για τα δύσκολα και μόνο, αλλά σίγουρα φταίω και εγώ. Δεν ξέρω πώς να το αλλάξω γιατί δεν γίνεται ξαφνικά να τους πω “οκ κατάλαβα, θέλετε να αλλάξουμε συχνότητα που βρισκόμαστε;” γιατί ακούγεται πολύ παιδικό αλλά πόσο πιο απλά ήταν τότε τα πράγματα ε;  Θες να γίνουμε φίλες;  Με μια τόσο απλή ερώτηση ξεκίνησαν μερικές από τις πιο όμορφες φιλίες, που κανείς δεν μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι όταν τελειώνουν, όταν δεν μένει να ρωτήσεις τίποτα πια.

 

4 Νοεμβρίου

Η ζέστη

Η ημέρα ξεκίνησε με ζεστό αέρα και εμένα να αναρωτιέμαι επί 16 χλμ. “τι θα κάνω αν την Κυριακή ο καιρός είναι έτσι”. Όταν γράφτηκα στον Μαραθώνιο, είπα θα πάω να περάσω καλά, αλλά τι καλό έχει να τρέχεις με ζέστη; Απογοητεύτηκα και εκεί που ανυπομονούσα να βρεθώ στην αφετηρία, τώρα ανυπομονώ να βρεθώ στον τερματισμό, να τελειώνουμε να γυρίσουμε σπίτια μας.

Μετά πήγαμε βόλτα στην Αθήνα και φάγαμε μακαρόνια, και λέω να το καλό του να τρέχεις γενικώς. Η εβδομάδα πριν από κάθε αγώνα είναι η αγαπημένη μου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεκουράζεσαι και να τρως υδατάνθρακες, σαν κάποιος να σου κάνει preview του πώς είναι να είσαι ευτυχισμένος, να ψήνεσαι, να λες “το αγοράζω” αλλά λίγες μέρες μετά σε ενημερώνουν από τα κεντρικά ότι η υπηρεσία δεν είναι διαθέσιμη.

Πήγαμε και στο indiescent, το μαγαζί των φίλων μου με τα αρώματα. Αν δεν έχετε πάει, να πάτε, και να έχετε χρόνο στη διάθεσή σας να φτιάξετε τα δικά σας. Τα κορίτσια που το έχουν, ξέρουν τα πάντα για τα αρώματα, τα συστατικά τους και πιστεύω πως το να μυρίζεις, να αναμειγνύεις, να διαλέγεις τέλος πάντων αρώματα, είναι 100% ανέμελη ασχολία.

Με νέες μυρωδιές λοιπόν στα χέρια, πήγαμε 2 γλάστρες για φτιάξιμο, τα ποτίζεις συχνά μου λένε και δεν κάνει. Μακάρι να μιλούσαν τα φυτά και η Βίδα, το δεύτερο το έχω δει και στον ύπνο μου και είχαμε συμφωνήσει ότι όταν την αφήνω μόνη της δεν θα γαυγίζει. Μετά ξύπνησα.

Τελικά το να τρέχεις με ζέστη έχει κι άλλα καλά. Μαθαίνεις με έναν ατσούμπαλο τρόπο ότι δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα στη ζωή. Και ότι είσαι υπεύθυνος μόνο για όσα περνάνε από τα χέρια σου, εν προκειμένω τα πόδια σου.

 

3 Νοεμβρίου

Άγνωστος Χ 

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Κάποια πράγματα που γράφω εδώ, αν ήταν στο κανονικό μου ημερολόγιο, θα είχαν ονόματα και πιο πολλές λεπτομέρειες αλλά για ευνόητους λόγους αυτό δεν γίνεται. Ευνόητους είπα; Ηλίθιους εννοούσα.

Γιατί δεν γίνεται; Μήπως διαβάσει ο πρωταγωνιστής της εκάστοτε ιστορίας και παρεξηγηθεί. Μικρή σημασία έχει που έχω ήδη παρεξηγηθεί εγώ,  σημασία έχει να μην παρεξηγηθεί ο άλλος.

Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να ανοίγεται περισσότερο από ότι ανοίγεται ο συνομιλητής, να λέει πιο προσωπικά του πράγματα; Εγώ με τσάκωσα να νιώθω ενοχές μην έχοντας πει όλα μου τα νέα, λες και οφείλω να ενημερώνω για κάθε update στη ζωή ή την ψυχοσύνθεσή μου.

Έτσι σκέφτηκα να γράψω σήμερα για τον Χ. Ο Χ έχει πολλά κοινά με τον “άγνωστο χ” στις μαθηματικές εξισώσεις του σχολείου. Ήταν σχεδόν άγνωστος και δημιουργουσε προβλήματα, όχι μαθηματικά, τα άλλα, με την συμπεριφορά του.

Τον αντιπαθούσα; Ναι. Το έδειχνα; Φυσικά.

Κάποια στιγμή λοιπόν, άρχισα να κατανοώ τη στάση του και σιγά σιγά, άρχισα να τον συμπαθώ. Ένιωθα ενοχές που όχι απλώς παλαιότερα τον αντιπαθούσα, αλλά που το είχα εξωτερικεύσει κι όλας, που το λάθος μου είχε μάρτυρες. Και τώρα; Έστειλα μήνυμα στον άνθρωπο που είχα ομολογήσει ότι δεν τον αντέχω, γράφοντας: “είχα κάνει λάθος, τον τάδε τον συμπαθώ”, και αμέσως αναρωτήθηκα “γιατί το έστειλες αυτό;” και η απάντηση ήταν “για να μην νομίζουν ότι του μιλάω ενώ δεν τον συμπαθώ”. Η εσωτερική μου φωνούλα, εμφανώς πιο ώριμη και σοφή, με ρωτάει “τι σε νοιάζει αν το νομίζουν αυτό;” “θα με έχουν για διπρόσωπη” απαντάω με ύφος, “και τι σε νοιάζει αν σε έχουν για διπρόσωπη;” συνεχίζει η δεύτερη φωνή.

Δεν είχα απάντηση και έτσι η φωνούλα επέμεινε “ποιοι θα σε έχουν για διπρόσωπη;” Α, οι διπρόσωποι.

 2 Νοεμβρίου 

Do nut

Τον κύκλο δεν τον τετραγώνισα ούτε σήμερα. Αλλά σήμερα είδα το πιο ωραίο προφίλ και δεν ήταν στο Instagram.  Σε άλλα νέα σήμερα ήρθε και το email του Μαραθωνίου και έλεγε τον αριθμό συμμετοχής μου και κάπως αγχώθηκα, σαν να συνειδητοποιήσα ότι “it’s happening”. Και ξέρετε και τι άλλο it’s happening; Άνθρωποι που δεν γνωρίζεις, που είδες μια φορά τυχαία, να είναι πιο δοτικοί από αυτούς που θεωρείς “δικούς σου”. Αυτό μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει.

Σε άλλα νέα, σήμερα η υλιστική μου πλευρά καλύφθηκε με ένα νέο ρολόι που έβγαλε η Swatch, σε συνεργασία με Simpsons. Δεν έβλεπα Simpsons, δεν ξέρω τους χαρακτήρες, ωστόσο στο σχολείο, μια καθηγήτρια με περιέργα μαλλιά την φωνάζαμε Simpson και μας φαινόταν ξεκαρδιστικό. Σήμερα έλεγα με μία φίλη μου, τι κρίμα που δεν θα ξαναπάμε σχολείο. Τι ωραία που ήταν, πηγαίναμε σε ένα μέρος, συναντούσαμε όλους μας τους φίλους, τον ωραίο του Λυκείου, είχαμε κλίκες που άλλαζαν ανά φάσεις, τι ωραία. Πίσω στο ρολόι. Είναι ροζ με κίτρινο, έχει επάνω ένα donut και για να βγάλω τη φωτογραφία που θα ανεβάσω στο Instagram, έφαγα ένα donut με γέμιση πραλίνα και έτσι γέμισε εκτός από την υλιστική μου πλευρά που γράφω παραπάνω και το μέσα μου, με ζάχαρη. Μου αρέσει να δίνω νόημα σε κάθε  μου αξεσουάρ, το ρολόι λοιπόν αυτό, εφόσον εχει donut, θα το έχω να μου θυμίζει να “do nut worry”  για πράγματα που σε λίγο καιρό ούτε θα θυμάμαι.

Υ.Γ. Αν είμαστε ότι τρώμε, σήμερα ήμουν πολύ γλυκιά, πράγμα που κάποια στιγμή, πρέπει να το αλλάξω και να μιλάω/απαντάω.

 

1η Νοεμβρίου

Το βάρος

Η ημέρα ξεκίνησε πολύ ανέμελα, τόσο που σχεδόν προμήνυε το χάος που θα ακολουθούσε. Θα επεκταθώ άλλη φορά σε αυτό, πάμε στο απόγευμα, είχα μέτρηση. Πηγαίνω σε διατροφολόγο όχι για να χάσω κιλά αλλά για να αλλάξω τις αναλογίες λίπους- μυϊκής μάζας στο σώμα μου. Η μέτρηση πήγε καλά, σε αντίθεση με εμένα που πριν πάω σκεφτόμουν ότι σίγουρα έχω πάρει από την προηγούμενη φορά,  είναι εμφανές και το βλέπω και στα ρούχα μου. Με ανησυχεί μερικές φορές το πόσο λανθασμένη εικόνα έχω. Κάποιες άλλες φορές, κοιτάζω παλιές φωτογραφίες και λέω “να εδώ ήμουν καλή”, ενώ θυμάμαι με βεβαιότητα τη στιγμή που τραβούσα τη φωτογραφία να νιώθω ακριβώς το αντίθετο.

Δεν νιώθω ότι έχω θέμα με τα κιλά μου. Νιώθω την ανάγκη να έχω τον έλεγχο, να είμαι σε πρόγραμμα, για αυτό και η παρακολούθηση από έναν άνθρωπο, με ξεκουράζει. Και σαν να άκουσε τις σκέψεις  μου η Μαρία σήμερα, η διατροφολόγος, μου είπε “δεν θα παχύνεις με αυτά που σου βάζω, άσε αυτό το άγχος σε εμένα” και αμέσως ένιωσα πιο ελαφριά, σαν να χάνω αυτή τη φορά από τους ώμους και την πλάτη μου.

Σε άλλα νέα, έχω λίγο απογοητευτεί από τον κύκλο μου, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε αύριο, που ίσως θα έχω βρει τρόπο να τον τετραγωνίσω.