Πέρασαν 5 μήνες από την πιο άσχημη ημέρα/εβδομάδες της μέχρι τώρα ζωής μου. Μιλάω για τις ημέρες στο νοσοκομείο, όπου και τελικά, έχασα τον μπαμπά μου. Σκέφτηκα πολλές φορές να σας γράψω σχετικά με αυτό αλλά δεν ένιωθα έτοιμη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το πένθος είναι μέσα στη ζωή, πιο μέσα από ότι είναι τα τέλεια ρουζ και οι καλύτερες μάσκαρα.

5 μήνες μετά, λοιπόν, δεν είμαι καλύτερα. Είμαι απόλυτα λειτουργική, από άμυνα ενδεχομένως μιας και όταν χαλαρώνω και αφήνομαι, ξεσπάω. Και ποιος θέλει να ξεσπάει και να πονάει; Κανείς.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, οι σχέσεις δοκιμάζονται. Το έχετε νιώσει ποτέ ότι μια εμπειρία σας, ένα γεγονός, σας άλλαξε τόσο που με κάποιους, δεν έχετε πια κοινά; Ε αυτό εννοώ. Πήρα απόσταση από ανθρώπους που μου έλεγαν “όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς”. Δεν φταίνε που δεν πήγαν καλά, δεν έχουν καμία ευθύνη. Το πρόβλημα είναι πως δεν αφιέρωσαν χρόνο να πουν κάτι αληθινό, γιατί όχι, όταν γίνεται διάγνωση για μη ιάσιμο καρκίνο, σε τελικό στάδιο, είναι απερισκεψία  και ξεπέτα το “όλα θα πάνε καλά”. Δεν γίνεται να πάνε.

Έφυγαν από τη ζωή μου άνθρωποι που είχαν μάθει να τους ακούω. Ρόλοι είναι αυτοί, και αν το σκεφτείτε θα δείτε ότι έχετε και εσείς. Σε κάθε κύκλο, υπάρχει αυτός που ακούει, αυτός που μιλάει, ο χαβαλές κ.λπ. Εγώ ήμουν αυτή που ακούω. Ξέρω τα προβλήματα ΟΛΩΝ, ακόμα και της γυναίκας που δουλεύει στο περίπτερο από κάτω, κι ας μην ξέρω πώς την λένε. Κάτι βγάζω στους ανθρώπους και μου τα λένε και καλά κάνουν, αλλά η ζωή αλλάζει και έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να ακούσεις, που θέλεις να μιλήσεις και τότε;  Λίγοι μπορούν να αλλάξουν ρόλο και από ομιλητές να γίνουν ακροατές. Ακόμα λιγότεροι δε, ακροατές με ουσία.

(Θυμάμαι συζήτηση που λέω τι έχει γινει και μιλάω, μιλάω και παίρνω σαν απάντηση “Πωπωωω”. Δεν θυμάμαι να έχω ξενερώσει ξανά έτσι με άνθρωπο.)

Μου λείπει πάρα πολύ. Το πρώι μου παίρνει μισό λεπτό να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, τι ημέρα είναι, τι έχω να κάνω, και τσουπ, και το νέο δεδομένο, ότι δεν έχω μπαμπά. Μέσα στην ημέρα, το ίδιο. Εκεί που κάνω κάτι άσχετο, είμαι στη δουλειά πχ, ξαφνικά σκέφτομαι “ρε συ δεν έχω μπαμπά και δεν θα έχω ποτέ ξανά”.

Επειδή λοιπόν απώλειες έχουμε πάντα, από τις πιο απλές, που χάνεις ένα αγαπημένο σου αξεσουάρ έως του χάνεις τη δουλειά σου, να χωρίζεις, να πεθαίνει κάποιος δικός σου, σκέφτηκα να σας γράψω τι με βοηθάει έως τώρα. Όχι ως ειδική, αλλά ως παθούσα.

• Πάρτε το μέρα- μέρα. Μην σκέφτεστε τη ζωή σας από δω και πέρα, σκεφτείτε την ημέρα που ξημερώνει. Φτιάξτε πρόγραμμα για τις επόμενες μόνο ώρες. Τι θα κάνω σήμερα που θα μου δώσει χαρά; Τι θα με ανακουφίσει σήμερα;  Αυτή η τακτική με έχει βοηθήσει να παραμείνω ψύχραιμη.
• Μιλήστε. Παντού. Θυμάστε που είπα ότι ξέρω τα προβλήματα όλων; Ε, τώρα έγινα η γραφική στο ταμείο του σούπερ μάρκετ που λέω τι έγινε. Με ρωτάνε τι κάνω και δεν απαντάω καλά για να τελειώνει η κουβέντα. Τον γονατίζω τον άλλον, του τα λέω όλα. Και είναι ΠΟΛΥ ανακουφιστικό να βλέπω ότι αυτό που με έχει σοκάρει τόσο, σοκάρει και άλλους. Δοκιμάστε το.
• Γνωρίστε νέους ανθρώπους. Με βοήθησε πολύ που στην “μετά θάνατον εποχή”, όπως χαριτολογώντας λέω τη ζωή μου μετά τον Σεπτέμβριο, έχω νέους ανθρώπους. Σηματοδοτούν τη νέα ζωή, την επόμενη ημέρα.
• Ζήστε τα όλα, όπως σας βγαίνουν. Κάντε ακόμα και αυτά που σας φαίνονται παράξενα. Εγώ ξεκίνησα να κάνω κάτι αψυχολόγητο, έψαξα όμως και είδα ότι το κάνουν όλοι- ευτυχώς. Προσπάθησα, ακόμα δλδ, να κάνω κινήσεις που έκανε συστηματικά, να σφυρίξω μιμούμενη το σφύριγμά του, να πω “παιδί μου” όπως μόνο εκείνος έλεγε. Δεν ξέρω γιατί, τώρα που τα γράφω σκέφτομαι ότι ίσως ο φόβος να μην τα χάσω/ξεχάσω, με κάνει να προσπαθώ να τα διατηρήσω, ότι για δες, τα έχω ακόμα!
• Προσπαθήστε- όσο γίνεται- να ελέγχετε τα νεύρα σας. Προσωπικά δεν το πετυχαίνω με μεγάλη ευκολία και το ότι είμαι λειτουργική και έχω επανέλθει στις δραστηριότητες μου, δίνει την αίσθηση ότι “οκ, το ξεπέρασε”. ΟΥΤΕ ΚΑΝ. Μέσα μου βράζω και η υπομονή μου λιγοστεύει διαρκώς. Δεν αντέχω να βλέπω τους γύρω μου να “είναι χάλια γιατί έχει πολλή κίνηση”. Δικαίωμά τους απλά αν πριν, αυτό το έβρισκα 1 φορά ενοχλητικό, τώρα το βρίσκω εξοργιστικό.
• Σημειώστε τα όνειρα που βλέπετε. Δεν θα σας χρειαστούν για να προβλέψετε το μέλλον αλλά για να καταλάβετε καλύτερα το τώρα σας, που λογικά είναι καλυμμένο με μηχανισμούς και άμυνες,
• Όταν αναρωτιέστε “γιατί σε εμένα”, έλεγε ο μπαμπάς μου, να απαντάτε αμέσως στον εαυτό σας “γιατί όχι σε εμένα;”. Να θυμάστε δεν ερχόμαστε με πιστοποιητικό ευτυχίας και ανεμελιάς. Σε όλους συμβαίνουν δυσάρεστα και ευχάριστα, δεν είστε η εξαίρεση.

Αν κάποιος δικός σας ζει πένθος:

• Μην του πείτε “θα περάσει”. Το ξέρει και ίσως να μην θέλει να περάσει γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να νιώθει ότι προδίδει την αγάπη του για τον αγαπημένο του.
• Μην τον πιέζετε να κάνει κάτι “να ξεχαστεί”. Αφενός ο καθένας έχει τον τρόπο του, αφετέρου ισχύει και εδώ το παραπάνω, μπορεί να μην θέλει να ξεχαστεί. Ακόμα.
• Μην του πείτε “Καλά εγώ δεν σε παίρνω μην σε ενοχλώ. Ό,τι θέλεις πάρε με.” Είναι ξεπέτα, είναι ανωριμότητα και κανείς δεν θέλει τέτοιου είδους φιλίες. Βρείτε τρόπο να είστε κοντά στον άνθρωπό σας. Όχι όπως θέλετε εσείς, αλλά όπως θέλει εκείνος.
• Μην του πείτε “Καλά μπροστά στα δικά σου τα δικά μου δεν είναι τίποτα”. Ξαναδιαβάστε το αργά, και θα καταλάβετε πόσο άβολο είναι.
• Μην του πείτε “Σε βλέπει και θέλει να χαμογελάς”. Αφενός δεν υπάρχουν ενδείξεις για το πρώτο, αφετέρου αν με βλέπει, λέτε να στεναχωριέται που μου λείπει; Ή στο εξής θα πρέπει να είμαι χαμογελαστή παντού και πάντα, για να μην στεναχωριέται που με βλέπει;

Σας φιλώ, καλη δύναμη σε όλους!

Υ.Γ Εύχομαι πάντως, αν με βλέπει, να αγνοεί το αχούρι στο σπίτι μου. Δεν θα του άρεσε καθόλου αυτό.  🙂