Σήμερα κλείνω τρία χρόνια ακριβώς από την ημέρα που έφυγα από το πατρικό μου και μπήκα στο δικό μου σπίτι. Παραδοσιακά λοιπόν, σας γράφω όπως κάθε χρόνο, για το τι έχω μάθει μέχρι σήμερα από αυτήν την εμπειρία.
Ξέρω ότι ακούγεται σαν too much drama για τους περισσότερους αλλά σε εμένα έμοιαζε πολύ δύσκολο να φύγω από το σπιτι που είχα ζήσει όλη τη ζωή μου, αφού σπουδές κ.λπ. έγιναν στην Αθήνα και δεν χρειάστηκε να μετακινηθώ παρά μόνο μέχρι τη στάση του λεωφορείου για να πάω στη σχολή- και εγώ δεν ξέρω πώς έκανα τη διαδρομή αυτή 4 χρόνια, βλ. ήμουν σούπερ φυτό και πήγαινα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
Αξίζει να αφιερώσω λίγες γραμμές για να μοιραστώ μαζί σας ότι η μετακόμιση συνοδευόταν με ένα σωρό άλλες αλλαγές στη ζωή μου και όλο αυτό τότε δεν έμοιαζε με απλή αλλαγή πίστας αλλά με τελείως άλλο παιχνίδι που δεν γνώριζα ούτε πώς παίζεται ούτε και αν ήθελα να συμμετέχω. Είχα φανταστεί εντελώς διαφορετικά εκείνον τον Νοέμβριο (το σπίτι το είχα κλείσει νωρίτερα απλά έμεναν ακόμα οι προηγούμενοι- Θώμη αν διαβάζεις αυτό το post, σε ευχαριστώ) και αυτό που «όταν εσύ κάνεις σχέδια το σύμπαν γελάει», ε, στη δική μου περίπτωση το σύμπαν με έδειχνε και σε άλλους γαλαξίες και πλανήτες και γελούσαν όλοι μαζί. (Μου είχαν πει μάλιστα ότι μπήκε ο Κρόνος στο ζώδιό μου και ότι αυτό σημαίνει αλλαγές και θα κρατήσει δυο χρόνια, δεν ξέρω που είναι ο Κρόνος τώρα αλλά καλή τύχη σε όποιον τα βάζει μαζί του).
Πάμε τώρα στο δια ταύτα.
Έχοντας μοιραστεί μαζί σας το βίντεο για την ψυχοθεραπεία (δες εδώ), μπορώ να μιλήσω ανοιχτά πια για τη βοήθεια που είχα και το πόσο με παρότρυνε η θεραπεία να κάνω το επόμενο βήμα.
Ούσα τρομερά αγχώδης και φοβισμένη για το “πού πάω” (βλ. 10 λεπτά απο το πατρικό μου), έβρισκα πάρα πολλά εμπόδια. Και όταν δεν έβρισκα, δημιουργούσα.Το οικονομικό ήταν το κυριότερο. Μάλιστα, το ότι την ημέρα που υπέγραψα ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, ήταν σαν επιβεβαιώση ότι “τι πας και κάνεις, εδώ ο κόσμος χάνεται”. Ευτυχώς είχα ήδη υπογράψει και θυμάμαι πως είχα βγει να το γιορτάσω με μπέργκερ που τελικά είχε πικρή παρά χαρούμενη γεύση. Θυμάμαι επίσης να γράφω στο ημερολόγιό μου ένα σωρό φοβιστικά σενάρια, να συγκινώ μόνη μου τον εαυτό μου για αυτό που τελικά, είναι εξέλιξη και αν το χειριστείς ψύχραιμα, μόνο χαρά μπορεί να φέρει. Γιατί ποιος γονιός δεν χαίρεται όταν το παιδί του στέκεται στα πόδια του και μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του; (αυτό αδυνατούσα να το συνειδητοποιήσω τότε, και σκεφτόμουν πόσο θα στεναχωρεθούν οι δικοί μου κ.λπ., σενάριο πραγματικά φτιαγμένο στη φαντασία μου αφού είχα στο 100% τη στήριξή τους.)
Επόμενη σκέψη- εμπόδιο, ήταν το κλασικό “αν τους συμβεί κάτι και είμαι μακριά;”. Αυτό μάλιστα το εμπόδιο χτύπαγε βαθιά συναισθηματικά και άντε βάλτα μαζί του. Με τα πολλά, πίστεψα και συνειδητοποίησα ότι μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε οποιαδήποτε στιγμή και ανάθεμα αν πρέπει να είμαστε σιαμαία μεταξύ μας για να προστατευόμαστε. Δλδ να μην πηγαίνουμε ούτε δουλειά, ούτε έξω να βγαίνουμε, ούτε τίποτα, γιατί κάποιος μπορεί να πάθει κάτι και εμείς να μην είμαστε δίπλα. Αφήστε δε, που η παρουσία μας δεν εξασφαλίζει και καμία βοήθεια, αλλά ας είναι. Ήθελα να μην αλλάξει τίποτα, αλλά από την άλλη, ήθελα να τα αλλάξω όλα, και από το να μείνω σε τρομερό αδιέξοδο, πήρα την απόφαση και λέω κάντο. Και αν όλα πάνε στραβά, θα γυρίσω πίσω. Σκέψη που έφυγε από το μυαλό μου το πρώτο πρωί που ξύπνησα στο καινούργιο μου σπίτι.
Αν τώρα είστε σε αυτή τη φάση, μερικά tips στην αναζήτηση σπίτιού:
- Εξασφαλίστε 2-3 ενοίκια για να τα έχετε να τα δώσετε στην αρχή, είτε σαν εγγύηση, είτε σαν αμοιβή στον μεσίτη. Σημαντικό- επειδή υπάρχουν πολλοί μεσίτες που δεν θα ασχοληθούν μαζί σας, εξηγείστε τους ότι η δουλειά τους είναι να εχουν δει το σπίτι πριν σας το προτείνουν και όχι να το βλέπετε μαζί πρώτη φορά. #έξαλλη
- Διαδώστε παντού ότι ψάχνετε σπίτι. Εμένα έτυχε παιδική μου φίλη να το διαβάσει στο facebook και τελικά να μείνω εκεί που έμενε εκείνη!
- Μην πάτε μόνες σας να δείτε το σπίτι. Ειλικρινά, η δυσπιστία που υπάρχει στο ότι μια νέα γυναίκα θα τα καταφέρει είναι ασύλληπτη. (σχεδόν όλες τις φορές με ρωτούσαν τι δουλειά κάνουν οι γονείς μου, πράγμα τρελό, τη στιγμή που ενημέρωνα ότι δουλεύω, έχω σταθερή δουλειά και θα το πληρώνω εγώ.)
Σε όσους λοιπόν προσπαθείτε ή είστε έτοιμοι για αυτό το μεγάλο βήμα, έχω να πω, μεγάλη ανάσα και do it.
3 χρόνια μετά, το σπιτι μου είναι το πιο γλυκό μέρος στον κόσμο. Το πατρικό μου έχει άλλη χαλαρότητα για εμένα, είναι εκεί που η αγάπη ξεχειλίζει και το ψυγείο είναι γεμάτο, αλλά το σπίτι μου, οι άσπροι τοίχοι, η τραπεζαρία- αποθήκη και το μπάνιο γεμάτο καλλυντικά, είμαι σίγουρα εγώ!
Υ.Γ να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι η παρουσία της Βίδας μου σε αυτή τη φάση της ζωής μου ήταν σωτήρια αφού με ένα, δύο, διακόσια πετάγματα μπαλίτσας, το ξένο διαμέρισμα έγινε σπίτι της Βίδας και κατ’επέκταση, δικό μου!
Σας φιλώ <3
