Κάθομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο που καθόμουν την πρώτη νύχτα που μπήκα στο καινούργιο μου σπίτι και σας έγραφα πόσο αγχωμένη και φοβισμένη ήμουν. Θυμάμαι ότι το σπίτι είχε μόνο βραστήρα, ένα άδειο ψυγείο, κρεβάτι και τηλεόραση.

Θυμάμαι επίσης ότι το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα με τόσο άγχος, είχα πάθει αυτό που πια, το παθαίνω στις διακοπές κάποιες φορές, που μέσα στον ύπνο σου σκέφτεσαι προς τα πού είναι η πόρτα και ο τοίχος και μπερδεύεσαι λίγο γιατί δεν είσαι στο δωμάτιό σου αλλά κάπου αλλού.

Long story short, είμαι η κλασική περίπτωση κοριτσιού μεγαλωμένο στο ίδιο μέρος, δεν έκανα βήμα μετακίνησης δεξιά ή αριστερά, αφού σπούδασα Αθήνα. Πέρασα στο ίδιο παιδικό μου δωμάτιο όλα τα χρόνια της ζωής μου και το σενάριο να πάω σε δικό μου σπίτι, έφτανε στο στόμα μου μόνο σαν απειλή. Δεν διάβαζα και γινόταν σπίτι χαμούλης; «Ε θα φύγω από το σπίτι και δεν θα με ξαναδείτε» έλεγα εγώ.

Και μην τα πολυλογώ, περνάνε τα χρόνια, σε κάποια φάση αποκτώ ένα τικ που μπαίνω στη Χρυσή Ευκαιρία χωρίς στα αλήθεια να ψάχνω, ίσα ίσα για να επιβεβαιώνω στο μυαλό μου πόσο δεν πρόκειται να μείνω μόνη μου. Το ένα σπίτι μου φαινόταν ακριβό (τι 450 ευρώ για 40 τμ ισόγειο, πάτε καλά;;;), το άλλο είχε πορτοκαλί πλακάκια, το άλλο κάτι άλλο που με ενοχλούσε, πάντα κάποιο εμπόδιο. Εκ των υστέρων μπορώ να παραδεχτώ ότι το μόνο που έφταιγε είναι ότι ήθελα «λίγο ακόμα». Να είμαι για λίγο ακόμα η μικρή της οικογένειας, να είμαι για λίγο ακόμα αυτή που τη φροντίζουν κι ας ακούγεται σαν κακομαθημένο αυτό που λέω, το ήθελα ακόμα.

Όλα κυλούσαν λοιπόν ομαλά, μέχρι εκείνη τη μέρα που ως δια μαγείας, φίλη μου με ενημερώνει ότι μετακομίζει και αν θέλω να μείνω στο σπίτι που αφήνει το οποίο ήταν on budget, ήταν όμορφο, είχε ό,τι ζητούσα. Και εκεί σκέφτηκα «ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ, ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ».

Μάλιστα, θυμάμαι το καλοκαίρι πριν τη μετακόμιση, ότι το ζούσα πολύ δραματικά. Φοβόμουν, αντιστεκόμουν, από τη μία ήθελα πάρα πολύ, από την άλλη καθόλου. Τα βράδια στο παιδικό μου δωμάτιο έκλαιγα από φόβο που αλλάζω φάση, που «δλδ τι, δεν θα έρχομαι πια εδώ;» και γενικά το ζούσα σαν να διώχθηκα.

Και έτσι, λίγες εβδομάδες μετά, μέσα Νοεμβρίου, βρίσκομαι στον καναπέ, στην ίδια ακριβώς θέση που σας γράφω τώρα, να κοιτάζω τους άδειους τοίχους και να αναρωτιέμαι τι έγινε. Τι απέγινε, για την ακρίβεια, η μικρή Δανάη που φοβόταν να κοιμάται μόνη της το βράδυ, που δεν ήξερε ούτε να βράζει μακαρόνια, που ήταν σούπερ ακατάστατη, που δεν ήξερε πώς καθαρίζουμε τα λίπη από την κουζίνα;

Μεγάλωσε.

Υ.Γ Συνεχίζω να μην ξέρω να καθαρίζω τα λίπη από την κουζίνα.

Υ.Γ  Στη φώτο βλέπετε τη Βίδα. Μακάρι να μπορούσα να την ευχαριστήσω με τρόπο που θα της γίνει κατανοητός, για το ότι ήταν μαζί μου στο βήμα αυτό!