Πέρασαν 5 μήνες από την πιο άσχημη ημέρα/εβδομάδες της μέχρι τώρα ζωής μου. Μιλάω για τις ημέρες στο νοσοκομείο, όπου και τελικά, έχασα τον μπαμπά μου. Σκέφτηκα πολλές φορές να σας γράψω σχετικά με αυτό αλλά δεν ένιωθα έτοιμη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το πένθος είναι μέσα στη ζωή, πιο μέσα από ότι είναι τα τέλεια ρουζ και οι καλύτερες μάσκαρα.
Continue readingand so on
Σε λίγες ημέρες το 2019 θα είναι παρελθόν και εγώ, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, κάνω τον απολογισμό μου. Το 2019 ήταν η καλύτερη, χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Δεν ήταν απλώς κακή, ήταν η ΠΙΟ κακή. Αλλά σας το ορκίζομαι, δεν θα την άλλαζα με καμία προηγούμενη.
Continue readingΕίναι πια επισημο, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες θα γιορτάζω την ημέρα που έμεινα για πρώτη φορά σπίτι μου. 4 χρόνια πλέον μετά, έχω να δηλώσω με σιγουριά ότι τα χρόνια περνάνε ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ και ότι ακόμα (ω ναι!!) δεν έχω τελειώσει το σπίτι μου. Νιώθω σαν να μπήκα εχθές, σαν να φεύγω αύριο, και στο μεσοδιάστημα “έλα μωρέ, θα το φτιάξω και αυτό”.
Continue readingΣήμερα κλείνω τρία χρόνια ακριβώς από την ημέρα που έφυγα από το πατρικό μου και μπήκα στο δικό μου σπίτι. Παραδοσιακά λοιπόν, σας γράφω όπως κάθε χρόνο, για το τι έχω μάθει μέχρι σήμερα από αυτήν την εμπειρία.
Continue readingΑν ήταν ημέρα θα ήταν Δευτέρα, και αυτό κάνει τη σχέση μου μαζί του παράδοξη, αφού τη Δευτέρα ποτέ δεν τη συμπάθησα. Ο Σεπτέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Πάντα ήταν. Όταν ήμουν παιδάκι, κάπου εκεί τέλη Αυγούστου, είχα κουραστεί να κάθομαι και ανυπομονούσα να ανοίξει το σχολείο, να δω τους φίλους μου, (βλ. τον ωραίο από το γυμνάσιο) και να έχω νέα τάξη, νέα …
Continue readingΤην προηγούμενη εβδομάδα, μετά τη συνεδρία μου με την σαίκο (βλ. ψυχολόγος) συνειδητοποίησα πόσο αυστηρή είμαι με τον εαυτό μου. Μιλούσα για εμένα με πολύ σκληρά λόγια που αρκετές μέρες και σκέψη μετά, τώρα δλδ που σας γράφω, με στεναχωρούν. Και έτσι αποφάσισα να το πάρω αλλιώς, και έστω δοκιμαστικά, να επιβραβεύω λίγο αυτά που κάνω, να μιλάω για τα καλά μου, και μην τα …
Continue readingΟ Μάρτιος είναι ο μήνας που μου τη δίνει πιο πολύ από όλους μιας και μέσα στις μέρες του, συνειδητοποιώ σιγά- σιγά, ότι τα όνειρά μου για φοβερή χιονόπτωση στην Αθήνα και αποκλεισμό, θα παραμείνουν και φέτος, όνειρα. Κατά τα λοιπά, είναι ο μήνας που φοράμε μαρτάκι και φέτος αποφάσισα να το ψάξω πολύ και να βρω αυτά που θα με κάνουν να του συγχωρέσω …
Continue readingΔεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι “πολλά υποσχόμενη” μια νέα χρονιά που ξεκινάει ΔΕΥΤΕΡΑ, αλλά ας είναι. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! Σβήνω και ξαναγράφω γιατί από τη μία σκέφτομαι πως “οι στόχοι πρέπει να είναι μελετημένοι, να είσαι σίγουρη ότι θα προσπαθήσεις για αυτούς” και από την άλλη σκέφτομαι να το πάω πιο χαλαρά, και να γράψω όσα θα ήθελα να είμαι, για να είμαι ευχαριστημένη …
Continue readingΣας γράφω από το ίδιο ακριβώς σημείο που καθόμουν σαν σήμερα πριν 2 χρόνια. Ήταν το πρώτο μου βράδυ στο καινούργιο μου σπίτι ή αλλιώς το πρώτο μου βράδυ μακριά από το πατρικό μου, το πρώτο βράδυ μιας καινούργιας ζωής που ανυπομονούσα να ξεκινήσει και ταυτόχρονα, όταν ήρθε η ώρα για τη μεγάλη έναρξη, δεν την ήθελα με τίποτα.
Continue readingΣαν σήμερα, πριν 5 χρόνια, γνώρισα τη Βίδα. Ήταν τόσο μα τόσο μικρή που φοβόμουν να την πιάσω, μην την τραυματίσω. Μέχρι να ονομαστεί Βίδα, υπήρχαν πολλές σκέψεις: Μέλι, Τζάκι (ή Τζάκη, δεν ξέρω πώς θα γραφόταν), Φωτιά- βλέπετε η ιδέα να φωνάζει κανείς “Φωτιά, Φωτιά” στο πάρκο, μου φαινόταν πολύ διασκεδαστική, και άλλα πολλά.
Continue reading