Σας γράφω από το ίδιο ακριβώς σημείο που καθόμουν σαν σήμερα πριν 2 χρόνια. Ήταν το πρώτο μου βράδυ στο καινούργιο μου σπίτι ή αλλιώς το πρώτο μου βράδυ μακριά από το πατρικό μου, το πρώτο βράδυ μιας καινούργιας ζωής που ανυπομονούσα να ξεκινήσει και ταυτόχρονα, όταν ήρθε η ώρα για τη μεγάλη έναρξη, δεν την ήθελα με τίποτα.

Για όσους ανοίξατε τώρα τους δέκτες σας, να σας συστηθώ: Δανάη, ετών σχεδόν 31, (άρα ναι, έφυγα από το σπίτι σχεδόν 29), αρκετά drama queen και φοβερά φοβισμένη.

(Το σημερινό post, καθότι κείμενο και όχι βίντεο ώστε να βλέπετε το ύφος μου και να ακούτε τον τόνο της φωνής μου, ενδέχεται να σας φανεί too dramatic, αλλά ο στόχος είναι ο ακριβώς αντίθετος: να σας παρακινήσει.)

Εγώ που λέτε, φοβόμουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να φύγω από το σπίτι μου. Σκεφτόμουν τι αφήνω πίσω, πόσο αλλάζω τις ισορροπίες σε κάτι που κουτσά στραβά, λειτουργούσε 29 χρόνια και no matter what, είμαστε όλοι σώοι και αβλαβείς. Θυμάμαι ότι πάντα έβρισκα έναν λόγο να μην φύγω, μία το οικονομικό, μία η Βίδα που “δεν θα μπορεί να μείνει μόνη της”, μία που “φοβάμαι τα βράδια”, μία που “οι γονείς μεγαλώνουν και θέλω να είμαι μαζί”. (Σας προειδοποίησα για too much drama). Τώρα σας τα γράφω και σκέφτομαι από μέσα μου “τι #%&^ είναι αυτές”, αλλά τότε, αλήθεια τα σκεφτόμουν και ένιωθα σαν διωγμένη, ενώ ποτέ κανείς δεν με πίεσε να φύγω (εξού και το έκανα στα 29).

Δύο χρόνια μετά, θέλω να σας πω ότι άλλαξα. Όντως οι ισορροπίες διαταράχτηκαν και όντως, αν με βάλετε δίπλα στον εαυτό μου “Νοέμβιος 2015”, θα δείτε έναν άλλον άνθρωπο (και με πολύ πιο μακριά μαλλιά ε, μην το ξεχνάμε αυτό). Η νέα μου γειτονιά έγινε γειτονιά, η τραπεζαρία εξακολουθεί να είναι ένα δωμάτιο που “θα φτιάξω τον άλλον μήνα” και εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τους “έναντι” και “εκκαθαριστικούς” λογαριασμούς της ΔΕΗ. Αλλά με έναν μαγικό τρόπο, όλα λειτουργούν, σαν να λειτουργούσαν από πάντα.

Και έρχομαι σήμερα να σας πω ότι ΠΟΤΕ δεν θα έρθει η στιγμή που θα νιώσετε έτοιμοι για οποιαδήποτε αλλαγή. Διάβαζα κάπου ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με τρόπο που ακόμα και αν γνωρίζει πως αλλάζονας κάτι θα του έρθει κάτι καλύτερο, προτιμά να μείνει με αυτό που έχει, για να αποφύγει τη διαδικασία της αλλαγής.

Μπορεί τα γενέθλιά μου να είναι σε λίγες μέρες, σήμερα όμως, 13/11, γιορτάζω μαζί σας 2 χρόνια από την ημέρα που έκανα επιτέλους ένα βήμα προς αυτό που φοβόμουν περισσότερο: να μεγαλώσω.

Σας φιλώ <3

Υ.Γ. από όλους τους φόβους και τις ανησυχίες, το μόνο που όντως συνέβη είναι ότι η Βίδα δεν μπορεί να μείνει μόνη της #κακομαθημένο.

Υ.Γ.πιο πάνω, σας γράφω ότι τα σκέφτομαι “από μέσα μου”. Ε, ψέματα σας είπα, δυνατά τα σκέφτομαι- να ένα καλό να είσαι ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ.

Υ.Γ3 Βίδα μου, αν ποτέ καταφέρεις να διαβάσεις, αφενός θα γίνουμε πάμπλουτοι, αφετέρου σε ευχαριστώ που χάρη σε εσένα, αυτό το ξένο μέρος έγινε αμέσως σπίτι!

Υ.Γ3 η περίοδος αυτή, στιγματίστηκε για εμένα με ένα τραγούδι, το οποίο σας το αφήνω εδώ.