Συνήθως όταν είμαι down ακούω αυτό εδώ και όλα γίνονται λίγο καλύτερα γιατί στην άλλη γωνιά της γης υπάρχουν άνθρωποι που κανονίζουν πρωινό στα Tiffany’s. Την ίδια στιγμή εδώ, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι και μετά δεν ξέρω τι λέει.
Σήμερα όμως είμαι πάρα πολύ αμήχανη. Δεν ξέρω τι να σου γράψω γιατί τα πράγματα είναι επίσης αμήχανα, με την έννοια ότι κανείς δεν ξέρει πώς να πράξει και πώς να αντιδράσει. Είσαι χαρούμενος, είσαι στον κόσμο σου. Ανεβάζεις κάτι άσχετο με τα γεγονότα, “εσύ και γρύλος σου”. Ανεβάζεις κάτι σχετικό “α τώρα έχουν όλοι άποψη”.
Για αυτό φοβάμαι να κάνω το οτιδήποτε. Ο θυμός είναι τεράστιος και δυστυχώς τα social media βοηθούν στην έκφρασή του με έναν πολύ ατσούμπαλο τρόπο, αυτόν του κραξίματος και enter.
Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα διάθεση να σου γράψω πολλά ωραία πράγματα. Αλλά δεν βρίσκω τι να σου πω. Τι καλλυντικά να πάρεις με 60 ευρώ; Πώς να βαφτείς για να ψηφίσεις; Σε τι λέμε Ναι και σε τι Όχι; Αλήθεια δεν ξέρω. Να ξέρεις όμως ότι το σκέφτομαι συνέχεια και πού θα πάει, θα το βρω.
Σε φιλώ <3
Υ.γ.1 Δεν είχα διάθεση να σε ρίξω, δεν είχα διάθεση γενικώς.