No way/Awesome 2

November 3, 2014

Glowbox Νοεμβρίου!

November 17, 2014

Μια φανταστική ώρα και 6 @!#%!#$% δευτερόλεπτα.

November 11, 2014
Σου γράφω σήμερα γιατί εχθές πέρασα όλη μου την ημέρα σκεπτόμενη την Κυριακή. ΤΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ Η ΚΥΡΙΑΚΗ- γενικώς- αλλά η συγκεκριμένη, φανταστική επί δεν ξέρω τι αριθμό.

Λίγους μήνες πριν, αποφάσισα ότι θα τρέξω τα 10 χλμ στο Μαραθώνιο. Σιγά το πράγμα θα σκεφτείς και θα σου πω ότι έχεις δίκιο, δεν είναι τα 42 αλλά είναι τόσα όσα χρειάζεται να τρέξει κανείς για να ζήσει την εμπειρία ενός τόσο όμορφου αγώνα.

Screen Shot 2014-11-11 at 1.11.12 PM
Άρχισα να το παίρνω σοβαρά εχμ, λίγες μέρες πριν, όταν διαπίστωσα ότι ζαλιζόμουν συνέχεια, είχα κάτι δέκατα και λέω τι πάω να κάνω, θα μείνω στο Ντυνάν- σήμα κατατεθέν των 10 χλμ.

Ετσι, στόχος μου έγινε να τερματήσω, με όλες μου τις αισθήσεις.

Το προηγούμενο βράδυ έφαγα μακαρόνια λες και αυτό θα κάλυπτε όλες τις σοκολάτες και τα burger των προηγούμενων ημερών και κοιμήθηκα νωρίς λες και οι δυο ώρες επιπλέον ύπνου και λίγο μέλι το πρωί θα με έφταναν στο Καλλιμάρμαρο.

-1
Η αλήθεια είναι ότι γενικά τρέχω και προσπαθούσα πάρα πολύ καιρό να ξεπεράσω τα 5 χλμ που έτρεξα πέρσι στον Μαραθώνιο. Μόλις το nike+ και το runkeeper έγραφαν ότι έχω κάνει 5 χλμ ξαφνικά η ενέργειά μου τελείωνε και εγώ έβλεπα ότι τερματίζω κυριολεκτικά. Σκεφτόμουν ότι βαριέμαι, ότι κάνει κρύο, ότι α, τώρα κάνει ζέστη, ότι σπίτι έχουμε ωραίο φαγητό, ότι θέλω να γράψω στο blog, ότι ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ να τρέχω γύρω γύρω στο στίβο μισή ώρα και τέτοια. Με έπηθα, σταματούσα.
Κατάφερα να φτάσω τα 7 χλμ, μόνο με κλειστά τα παραπάνω apps και μόνο 10 μέρες πριν τον αγώνα, που έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου πως αν δεν τα βγάλω δεν θα κατέβω. (Τα έβγαλα, κατέβηκα).
Στο σημείο εκκίνησης:
-6
Μια μέρα πριν τον αγώνα, το Σάββατο δλδ, έκατσα να μελετήσω τη διαδρομή. Έλα όμως που δεν ξέρω τα ονόματα των δρόμων και είτε μου έλεγες ότι θα ανεβούμε τον Υμηττό είτε ότι θα ανεβούμε την Ακαδημίας, δεν ήξερα πού είναι ανηφόρα που ίσιωμα και που (επιτέλους) κατηφόρα.

Αν λοιπόν έτρεχες και άκουγες μία να λέει “αυτή είναι η Μιχαλακοπούλου;” και βιάστηκες να σκεφτείς πως όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια, θα σου πω ότι έτσι είναι, αφού όπως φάνηκε έβγαλα τα 10 χλμ σε 1 ώρα και 6 δευτερόλεπτα που θεωρείται πάρα πολύ καλός χρόνος αλλά εγώ, αχάριστη, δεν ήθελα τα 6 δευτερόλεπτα.

Μια τελείως λάθος φωτο πριν ξεκινήσουμε:
-5
Συμπεράσματα:

Αν η πόλη μας είχε κάθε μέρα του χρόνου τη διάθεση που είχαν οι άνθρωποι που συμμετείχαν/ παρακολουθούσαν τον Μαραθώνιο, η Αθήνα θα ήταν η πιο όμορφη πόλη του κόσμου και του σύμπαντος γενικότερα.

Τι φανταστική στιγμή όταν εμείς πηγαίναμε, να βλέπουμε τους πρώτους να γυρνάνε και να χειροκροτάμε οι μεν τους δε. Το γράφω και σκέφτομαι ότι θα τα ξαναέτρεχα σήμερα κιολας για να το ξαναζήσω.

Τι φανταστική στιγμή να τερματίζεις και να σε χειροκροτούν άνθρωποι που ούτε έχεις ξαναδεί, ούτε και θα ξαναδείς.

Τι φανταστική στιγμή να χειροκροτάς εκείνους τους δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω, ημίθεους ίσως, που τρέχουν τα 42 χλμ και παρά τις 4+ ώρες τρεξίματος ανταποκρίνονται στα χειροκροτήματά σου, σε κοιτάνε και  σε ευχαριστούν.

Το μάθημα της ημέρας: Το χειροκρότημα έχει μεγαλύτερη χαρά όχι στους πρώτους που τερματίζουν αλλά στους τελευταίους που το παλεύουν. (3μισή στη Μεσογείων βλέπεις τους αθλητές της διπλανής πόρτας να τα δίνουν ΟΛΑ για λίγα ακόμη χιλιόμετρα. Εκεί αξίζει να είσαι. )
Τα παπούτσια που θα επιλέξεις για να τρέξεις είναι το άλφα, ίσως και το ωμέγα. Nike, σε ευχαριστώ <3
Αν θα το ξαναέκανα; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!

Προσωπικά μετά από τον αγώνα της Κυριακής σκέφτηκα και αποφάσισα να το πάρω πιο σοβαρά. Όχι για να τρέχω πιο μακριά (αν και γιατί όχι) αλλά για να το απολαμβάνω συχνότερα.

4 comments

  1. Μπράβο σου!!! και του χρόνου!
    Θα ήθελα να μάθω το μοντέλο nike που φόραγες, ποια είναι;

  2. Πολύ ωραίο! Και ενθουσιώδες, αισιόδοξο, θετικό! Συγχαρητήρια για τα 10km! Κ στα επόμενα!

Leave a reply Cancel

Read previous post:
No way/Awesome 2

Tο δεύτερο "Νo way-awesome"  είναι εδώ και εύχομαι να σας αρέσει όσο και το πρώτο! Θυμίζω πως σου δείχνω δύο...

Close