Στην οικογένειά μου, έχουμε ένα έθιμο το οποίο διατηρούμε κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, εδώ και πολλά χρόνια. Μαζευόμαστε όλα τα ξαδέρφια, θείοι, θείες κ.λπ, ανεβαίνουμε τα “παιδιά” (το μικρότερο είναι ετών 29) στην εσωτερική σκάλα του σπιτιού, μετράμε αντίστροφα, λέμε τα κάλαντα και από κάτω οι γονείς χειροκροτούν όπως χειροκροτάει ένας γονιός την πρώτη φορά που το παιδάκι του λέει τα κάλαντα.

Για εμένα, αυτή η σκηνή εκός από αστεία είναι και συναισθηματικά φορτισμένη.

Αστεία για τους ευνόητους λόγους, φορτισμένη γιατί πάνω σε αυτή τη σκάλα, γίνεται ο πιο γρήγορος απολογισμός της χρονιάς που πέρασε, ενώ αποχαιρετάμε τον παλιό τον χρόνο για να υποδεχθούμε τον νέο με τα δώρα. Νιώθω ενοχικά που μπορεί να παραπονιέμαι για τον χρόνο που πέρασε, την ίδια στιγμή παίζουν στο μυαλό μου “πρόσεχε τι εύχεσαι”, “όταν κάνει ευχές κάποιος κάνει πλάκα” και κάπως έτσι, σε όλες τις οικογενειακές φωτογραφίες βγαίνω χαμένη, σαν παιδάκι στη σχολική χορωδία που αναπαράγει στίχους.

Και σας λέω αλήθεια, δεν έχω πιο στενάχωρη εικόνα από την εικόνα του “παλιού, γέρου χρόνου” που φεύγει για να έρθει ο νέος. Τον λυπάμαι, και κάπως θέλω να κλείσω την πόρτα και να μην τον αφήσω να φύγει, γιατί είναι γέρος, και έξω έχει κρύο και έναν χρόνο τώρα, με τα στραβά και τα όμορφα, αγαπηθήκαμε.

Πού θέλω να καταλήξω. Αφενός στο ότι την οικογένεια δεν την επιλέγουμε και ο θείος που “εγώ θα κάτσω με τη νεολαία” υπάρχει σε κάθε σόι, αφετέρου στο ότι το 2016 δεν ήταν τόσο σκατά όσο- πρώτη φορά-λέμε όλοι. Καμία χρονιά δεν ήταν σκατά.

Αν έμαθες κάτι για εσένα, αν εξελίχθηκες κάπως, αν είδες την αδύναμη πλευρά σου, χρειάστηκε να στηριχθείς στις δυνάμεις σου, ναι, μπορεί να ήταν μια δύσκολη χρονιά, αλλά πώς αλλιώς θα έγραφες στο βιογραφικό της καρδούλας σου ότι τα έκανες όλα αυτά;

Ουφ.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το 2017 να είναι για την κάθε μία από εμάς, όχι όπως ονειρεύεται σήμερα, αλλά όπως ονειρευόταν στα μέσα του 16, εκεί που δεν έπρεπε να φτιάξει λίστες με στόχους και τα όνειρα ήταν αληθινά.

Σας φιλώ!